Το σώμα φωνάζει, αυτό που σωπαίνει το στόμα

..Πολλές φορές..

Το κρυολόγημα "στάζει" όταν ο οργανισμός δεν κλαίει.

Ο πονόλαιμος «φράζει», όταν δεν μπορεί να επικοινωνήσει τις αγωνίες.

Το στομάχι καίει όταν ο θυμός δεν μπορεί να βγει.

Ο διαβήτης εισβάλει όταν η μοναξιά πονάει.

Το σώμα παχαίνει όταν η δυσαρέσκεια πιέζει.

Ο πονοκέφαλος καταθλίβει όταν αυξάνουν οι αμφιβολίες.

Η καρδιά χαλαρώνει όταν το νόημα της ζωής φαίνεται να τελειώνει.

Οι αλλεργίες συμβαίνουν όταν η τελειομανία είναι ανυπόφορη.

Τα νύχια σπάνε όταν απειλούνται οι άμυνες.

Το στήθος σφίγγει όταν η υπερηφάνεια εγκλωβίζεται.

Η πίεση αυξάνεται όταν ο φόβος φυλακίζει.

Οι νευρώσεις παραλύουν όταν το εσωτερικό παιδί τυραννιέται.

Ο πυρετός θερμαίνει όταν οι άμυνες εκρήγνυνται.

Ο καρκίνος σκοτώνει εάν δεν συγχωρείς ή / και έχεις κουραστεί να «ζεις».

Και οι σιωπηλοί σου πόνοι; Πώς μιλάνε στο σώμα σου;

Η ασθένεια δεν είναι κακό, θα σου πει ότι έχεις πάρει λάθος δρόμο.

Φαίνεται ωραίο να μοιραστούμε αυτό το μήνυμα:

Ο δρόμος προς την ευτυχία δεν είναι ευθύς.

Υπάρχουν καμπύλες που ονομάζονται ΛΑΘΗ,

Φανάρια που λέγονται ΦΙΛΟΙ,

φώτα που ονομάζονται ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ,

και όλα γίνονται, αν έχεις: ένα ανταλλακτικό που ονομάζεται ΑΠΟΦΑΣΗ,

μια ισχυρή μηχανή που ονομάζεται ΑΓΑΠΗ,


άφθονο καύσιμο που ονομάζεται ΥΠΟΜΟΝΗ,

αλλά πάνω απ 'όλα έναν έμπειρο οδηγό που ονομάζεται ΠΙΣΤΗ.




Κείμενο του Nelson Torres (Dr στη Ψυχιατρική (UCV) και ειδικός σε ψυχο-νευρo-ανοσογλωσσική PNIL στη Βενεζουέλα

Μοιράζομαι και ωριμάζω

Οι φιλίες χτίζονται με τα απλά ανθρώπινα υλικά που όλοι έχουμε και στερεώνουν παλάτια.

Είναι ο ψίθυρος στ' αυτί του ήχου που σου αρέσει.

Το παιδικό χαμόγελο της αποδοχής.

Δυο σφιχτοδεμένα χέρια, αντίσταση στην αγωνία.

Το μεθύσι της χαράς.

Τα έμπειρα βήματα στις φιγούρες ενός χορού.

Το λίκνισμα μιας κούνιας δεμένης γερά σ' έναν πλάτανο.

Η Άνοιξη που δεν άργησε.

Αυτό που κατάλαβες χωρίς να μιλήσω.

Είναι... εμείς!

Με βοήθησαν για να μπορώ να μοιράζομαι.

Πήρα.

Έδωσα.

Χωρίς αντίτιμο, γιατί είναι δώρο!

Σαν μια γλυκιά φέτα καρπούζι στη μέση του χειμώνα..



http://www.anemosekdotiki.gr/books/mirazome_orimazo.html

Ο αιώνιος διάλογος

Κι ο άντρας είπε: πεινώ. Κι η γυναίκα του έβαλε ψωμί στο τραπέζι.

Κι ο άντρας απόφαγε. Κι η γυναίκα τον κοίταζε πάντα.

Κι η γυναίκα είπε: είσαι δυνατός, μα δεν σε τρομάζω. Κι ο άντρας είπε: είσαι όμορφη και όμως φοβάμαι.

Κι ο άντρας έδειξε το κρεβάτι τους. Κι η γυναίκα ανέβηκε, σαν έτοιμη για θυσία.

Κι ο άντρας είπε: διψώ. Κι εκείνη σήκωσε σαν πηγή τον μαστό της. Κι ο άντρας την άγγιξε. Κι η γυναίκα επληρώθη.

Κι η γυναίκα ακούμπησε ταπεινά το κεφάλι της στα πλευρά του. Και κείνος κοίταζε πέρα, πολύ μακριά.

Κι ο άντρας είπε: θα ΄θελα να ΄μαι θεός. Κι η γυναίκα είπε: θα γεννήσω σε λίγο.

Κι η γυναίκα αποκοιμήθηκε. Κι ο άντρας αποκοιμήθηκε.

Και μια μέρα καινούργια ξημέρωσε.

Λειβαδίτης

Αντεύχομαι

Εχω πολλα ραμματα για τη γουνα αυτης της μεγαλοκυριας που λεγεται ..ευτυχια..

Μου εχει σπασει τα νευρα με οσα ισχυριζεται απολογουμενη που με εστησε.

Οτι ταχα ηρθε, αλλα εγω ειχα το νου μου σε τουτο και σε κεινο, κι οπως μου τα προσδιορισε , με περιμενε σε πραγματα αδυνατα να συμβουν, εκει ακριβως που ειχα το νου μου.

Κι αυτος ητανε λεει ο λογος που την ..προσπερασα..

Αλλοτε παλι, επιμενει πως ηρθε, σταθηκε λεει εξω απο κατι ιστοριες, στις οποιες εγω ειχα μπει ηδη μεσα, ειχε τη διαθεση να πεταξει απο το παραθυρο και να μπει, αλλα ηταν τοσο υπερυψωμενη η δυσπιστια μου που δεν το τολμησε.

Αλλη δικαιολογια τραβηγμενη απο τα μαλλια, πως εγω χτυπησα πολυ σιγα την πορτα της και δεν με ακουσε ή οτι χτυπησα πολυ δυνατα τη πορτα της ,φοβηθηκε και δεν μου ανοιξε, και τι ψευτρα, Θεε μου, οτι χτυπησα λαθος τη διπλανη πορτα και βλεποντας με να καθυστερω, συμπερανε οτι το λαθος μου βγηκε σε καλο και δεν ηθελε να το διακοψει.

Μου εχει απαρυθμισει μια μια τις στιγμες που την περιειχαν,λεει, αλλα εγω θυμαμαι μονο το φοβο που ειχα μη τις ..χασω..

Ειδα και επαθα να μην εχω την αναγκη της.

..&..τωρα που παλευοντας τα καταφερα, ερχεται και μου λεει συγχαρητηρια, πως αυτο ακριβως, οτι δεν εχω την αναγκη της, αυτο ειναι ΕΥΤΥΧΙΑ!

Απιαστη σου λεω.

Κικη Δημουλα