TΑ ΠΑΙΔΙΚΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

......είναι γεμάτα καλαμιές.
Ξόδεψα πολύν άνεμο για να μεγαλώσω.

Μόνον έτσι όμως έμαθα να ξεχωρίζω τους πιο ανεπαίσθητους συριγμούς,
να ακριβολογώ μες τα μυστήρια.

Μια γλώσσα όπως η ελληνική όπου
άλλο πράγμα είναι η αγάπη και άλλο πράγμα ο έρωτας,
άλλο η επιθυμία και άλλο η λαχτάρα,
άλλο η πρίκρα και άλλο το μαράζι,
άλλο τα σπλάχνα και άλλο τα σωθικά.

Με καθαρούς τόνους, θέλω να πω,
που - αλίμονο- τους αντιλαμβάνονται ολοένα λιγότερο
αυτοί που ολοένα περισσότερο
απομακρύνονται από το νόημα ενός ουράνιου σώματος
που το φως του είναι ο αφομοιωμένος μας μόχθος,
έτσι καθώς δεν παύει να επαναστερέφεται κάθε μέρα όλος θάμβος για να μας ανταμείψει.

Θέλουμε - δε θέλουμε,
αποτελούμε το υλικό μαζί και το όργανο μιας αέναης ανταλλαγής
ανάμεσα σ΄αυτό που μας συντηρεί και

σ΄αυτό που του δίνουμε για να μας συντηρεί:
το μαύρο, που δίνουμε, για να μας αποδοθεί λευκό,
το θνησιμαίο, αείζωο.

Και χρωστάμε στη διάρκεια μιας λάμψης την πιθανή ευτυχία μας


Οδυσσέας Ελύτης

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

«Ένα άλλο βράδυ τον άκουσα να κλαίει δίπλα.

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα.

Μου ‘δειξε πάνω στο κομοδίνο ένα μικρό ξύλινο σταυρό.

“Είδες – μου λέει – γεννήθηκε η ευσπλαχνία”.

Έσκυψα τότε το κεφάλι κι έκλαψα κι εγώ. Γιατί θα περνούσαν αιώνες και αιώνες και δε θα ‘χαμε να πούμε τίποτα ωραιότερο απ’ αυτό.»



(Τάσος Λειβαδίτης, «H Γέννηση», από το «Ο αδελφός Ιησούς»)

Από τι πάσχουμε; (Αντώνης Αντωνάκος)

Από σοφούς.

Από σπουδαίους που μας μαγαρίζουν με τη γνώμη τους.

Από όσους αναπάντεχα μας ρίχνουν στάχτη στα μάτια.

Απ’ την κατάθλιψη του διάσημου.

Απ’ την αγαμησιά του δημοσιογράφου.

Από τόσους χιλιάδες μαλάκες που φωτογραφίζουν προέδρους.

Από βιομηχανίες όπλων.

Από παπάδες.

Από ρούχα που μας κρύβουν.

Από βιοπάλη.

Από σκυλάδικα σε λεωφορεία σε γιωταχή σε κομμωτήρια.

Από χριστιανές πουτάνες με ψηφιακό μουνί.

Από αγανάκτηση που αν της βγάλεις την πρίζα γίνεται γελάδι του καναπέ.

Από σκουπίδια.

Από μανία για δουλεία.

Από χλιδή άλλων.

Από τράπεζες σπέρματος.

Από τεχνητά δόντια βραχιόλια και βέρες.

Από κίβδηλη αλεξανδρινή σοφία.

Από ορυχεία χρυσού.

Απ’ τον εθελοντισμό των ηλιθίων.

Απ’ τα θαύματα και τα νύχια των αγίων.

Από αναλύσεις και αναλυτές που γουργουρίζουν σαν οχετοί.

Από αντισυστημικούς σπιούνους.

Από αντιεξουσιαστές με σχιζοφρενική ορμή και κοντίσιονερ.

Από τρυφερότητα σ’ έναν πολεμοχαρή κόσμο.

Από πράκτορες τραπεζίτες πιστωτές.

Από τρίτο δρόμο.

Από ψηφοφόρους.

Από ευρωκομουνισμό.

Από ανταγωνισμό.

Από δημοκρατία.

Από τσούλες όλο γλύκα και βασανιάρικες χίμαιρες.

Από τροχαία και πηχτό αίμα.

Από βιντεάκια με τον πόνο των άλλων.

Από μουσεία πολέμου.

Από οστεοφυλάκια.

Από γυμνές χωρίς γύμνια.

Από σκάνδαλα χωρίς σκανδάλη.

Από σκούξιμο χωρίς ηδονή.

Από ανταλλάξιμους οργασμούς.

Από ορολογίες και ηθική.

Από κέρδος αποταμίευση εγκράτεια πλούτο φτώχια στέρηση πολυτέλεια σπατάλη.

Από χείλη δαγκωμένα για την απόλαυση των άλλων.

Από ντροπή.

Από τύψεις.

Από γαστρική παλινδρόμηση.

Απ’ το φερμουάρ των ονείρων μας που’ χει σκαλώσει στα κέρδη των άλλων.