Παλιά, εάν θυμάμαι καλά, η ζωή μου ήταν ένας παράδεισος.
Άνθιζαν όλα τα αισθήματα, έρεε από παντού κρασί.
Μία βραδιά πήρα στα γόνατά μου την ομορφιά,
και μου φάνηκε στυφή. Την χλεύασα.
Βγήκα έξω στους δρόμους και ξεσηκώθηκα ενάντια στο κατεστημένο.
Κατάφερα να σβήσω από την σκέψη μου κάθε ανθρώπινη ελπίδα.
Όρμησα ύπουλα σαν άγριο θηρίο να κατασπαράξω κάθε χαρά.
Ευχήθηκα να πέσουν θεομηνίες, να πνιγώ μέσα στην άμμο και στο αίμα.
Η δυστυχία έγινε θεός μου.
Κυλίστηκα στην λάσπη και στέγνωσα στον αέρα της αμαρτίας.
Κορόιδεψα την τρέλα, αλλά στο τέλος η άνοιξη μου χάρισε το γέλιο του ηλιθίου.
Τον τελευταίο καιρό λοιπόν, καθώς ήμουν έτοιμος να τα βροντήξω όλα κάτω,
σκέφτηκα να αναζητήσω το μυστικό του αρχαίου παραδείσου.
Μήπως και ξαναβρώ το κέφι μου.
Το μυστικό βρίσκεται στο έλεος.
Μη, μην με κοιτάς έτσι άγρια καλέ μου σατανά.
Και επειδή κάποιες μικρές ατιμίες μου δεν θα λείψουν, για σένα,
που εκτιμάς τους συγγραφείς χωρίς περιγραφές και διδαχές,
για σένα αποσπώ αυτά τα βρωμερά φύλλα,
από το σημειωματάριο ενός κολασμένου.
Το "Μια Εποχή Στην Κόλαση" εκδόθηκε το 1873, ο Rimbaud ήταν μόλις 19 χρονών. Ευχαριστω Πανο, για το υλικο :)
1 σχόλιο:
Δημοσίευση σχολίου