..ροβολησαν..

Εκεινη την αυγη, Τεταρτη ξημερωνε. Παραξενα, η τυχη τους εσυρε στο ιδιο κρεβατι.

Την σκεπασε, στοργικα.

-Θες καφε..? της ειπε και απομακρυνθηκε..

-Δεν κρυωνω, μουρμουρισε..

Αφησε το βλεμμα της, να χαθει.. εξω απ το παραθυρο, σε μια γωνια του καχεπτικου κηπου του. Αδροση..! Αγονη..! Μοναδικο στολιδι μια ξεραμενη πασχαλια, που την βολοδερνε ο αερας.. Συμπτωση: αγαπουσε πολυ τις πασχαλιες..

-Σου φερα καφε, της ειπε..

Ηπιε, μικρες γουλιες, ζαβλακωμενη 8αρρεις, απ την μακρυα νυχτα.. Δεν συλλογιζοταν τιποτα. Ουτε καν τα καθημερινα.. Αυτα που σουλατσαρουν στο μυαλο, καθε συγχρονης, Μαιρης Παναγιωταρα : φαγητο, καθαριοτητα, ψωνια κτλ

Ζουσε μια ..αβουλη ανια..

-Μ αγαπας? .. Χτες ολη μερα δεν προκανα να σου μιλησω, ειχες πελατες, σχολη κι οταν εσυ μπορουσες ειχα συνελευση. Αποφασισες..?

Επεσε αδυναμη στο κρεβατι.. Πανω στα μπουρδουκλομενα, θερμα ακομα σεντονια.. Εκλεισε τα ματια της.. Ενοιωσε ολη την αληθεια του..! Την θλιβερη αληθεια, της αγαπης του ..αυτην, που φανταζε να ξεγλιστρα πανω στην παθητικη αδιαφορια της..

-Δεν γινεται, δεν μπορω, στο λεω αυθορμητα..! Στις μερες, που διπλα μου, τοσο γλυκα υπαρχεις..

Μα.. Η ουσια, δεν αλλαζει.. οσο φτιασιδομενη κι αν ειν η εκφραση.. Δεν γινεται ανοδυνη η αρνηση.. Δεν γινεται φρουφρουδατη η πικρα..! Δεν γινεται γλυκο το φαρμακι.. Ισως καψαλιστηκε..!

Ισως τρανταχτηκε η καρδια του, συ8εμελα..! Ισως..! Ισως..! Κι ομως..! Δεν εδειξε να τρομαζει, να πανικοβαλεται..! Δεν εδειξε καν εναν καποιον ρογχο απελπισιας.. Ουτε καν επιφυλακτικοτητα, καχυποψια..

Με φωτεινο βλεμμα, χαμογελοντας της ειπε : Στραβαδι μου..! Καταδικια μου εγωιστρια.. Ανασα περνω απ τις πνοες σου.. Δεν βιαζομαι..

Τον ειδε, με βεβαια βηματα να ετοιμαζεται για την δουλεια.. Το λιγοστο φως, της συννεφιασμενης μερας, αγκαλιασε θαμπα την εικονα του, εκεινη ομως οχι..

Ηταν ο φοβος του τρελου..! Ο παρανοικος της τρομος..! Ο ιδιοτυπος, παραξενος, ακαταλογιστος ερωτας της..! Η αμυνα της..! Ο ασυνειδητος, φαυλος κυκλος της ..που την συνοδευε..