Η πολη ειναι μικρη.
Αυτο ομως δεν με 'μποδισε να τη κοψω στα δυο.
Κυκλοφορω και στα δυο κομματια της.
Μονο που ειναι απολυτως ξεχωριστα και το ενα δεν ξερει τι κανω στο αλλο.
Στο ενα με ξερουνε Ακη και στ' αλλο με ξερουνε Sexto.
Τα ιχνη μου χανονται για τη μιση πολη μολις περναω στην αλλη μιση.
Μια λεπτη επιχειρηση επιβιωσης.
Ωρες ωρες καθομαι στην ακρη του ενος μισου, στη γραμμη του συνορου και νιωθω τον ιλιγγο. Το ενα μαγουλο μου νιωθει τον αερα και το αλλο τη βροχη. Το ενα ματι ανοιχτο το αλλο κλειστο.
Η σκηνοθεσια μου ειναι καταπληκτικη. Οντας ο μονος θεατης της μπορω να σας το εγγυηθω.
Μ' αγαπουν και με μισουν ταυτοχρονα. Κι εδω κι εκει. Μισος και αγαπη εις διπλουν. Αδιαφορια εις διπλουν. Μετανοια εις διπλουν.
Διαλεγω το ειδος της αγαπης και το ειδος της αδιαφοριας.
Πεταγομαι σα ν' αλλαζω πουκαμισο.
Ιδια ειναι η εμφανιση μου, μη σε ξεγελα.
Σε κανενα απο τα δυο δεν παω γυμναστηριο και σε κανενα δε ειμαι χορτοφαγος για να σου δωσω μια ιδεα.
Ιδιος μπαινοβγαινω. Καμια φορα με ανακατεμενα τα μαλλια απο τον ανεμο της μιας πλευρας. Ή με τις σταγονες της βροχης της αλλης στη πλατη.
Που ησουνα, μου λενε.
Εδω , να διπλα, τους λεω. Κι αυτοι νομιζουν οτι καταλαβαινουν.
Δεν υπαρχει τιποτα πιο ασχημο απο ενα παθητικο ηθοποιο. Καθεται και κοιταζει ανημπορος ν' αλλαξει τη ροη. Το ξερω αυτο.
Μιας και ολα ειναι θεατρο πρεπει να παιξουμε ομως.
Σκληρα δουλευω εγω. Παιζω σε δυο.
Καποτε κι οι δυο πλευρες της πολης κοιμουνται.
Εγω ομως οχι.
Με διακοσια τρεχω στην ασημενια ακτη. Βγαζω και τα δυο μου πουκαμισα και τ'αφηνω στην αμμο. Κοιταω τη σκοτεινια τ' ουρανου πως ακουμπαει αυτη το πελαγος.
Πως ο οριζοντας αλλοιωνεται, πως σιωπη και βουητο αλλαζουν ορους.
Ειμαι στη μεση.
Μ' ενα τριμμενο παντελονι.
Θεατης.
Κανενας ρολος.
Αυτο ομως δεν με 'μποδισε να τη κοψω στα δυο.
Κυκλοφορω και στα δυο κομματια της.
Μονο που ειναι απολυτως ξεχωριστα και το ενα δεν ξερει τι κανω στο αλλο.
Στο ενα με ξερουνε Ακη και στ' αλλο με ξερουνε Sexto.
Τα ιχνη μου χανονται για τη μιση πολη μολις περναω στην αλλη μιση.
Μια λεπτη επιχειρηση επιβιωσης.
Ωρες ωρες καθομαι στην ακρη του ενος μισου, στη γραμμη του συνορου και νιωθω τον ιλιγγο. Το ενα μαγουλο μου νιωθει τον αερα και το αλλο τη βροχη. Το ενα ματι ανοιχτο το αλλο κλειστο.
Η σκηνοθεσια μου ειναι καταπληκτικη. Οντας ο μονος θεατης της μπορω να σας το εγγυηθω.
Μ' αγαπουν και με μισουν ταυτοχρονα. Κι εδω κι εκει. Μισος και αγαπη εις διπλουν. Αδιαφορια εις διπλουν. Μετανοια εις διπλουν.
Διαλεγω το ειδος της αγαπης και το ειδος της αδιαφοριας.
Πεταγομαι σα ν' αλλαζω πουκαμισο.
Ιδια ειναι η εμφανιση μου, μη σε ξεγελα.
Σε κανενα απο τα δυο δεν παω γυμναστηριο και σε κανενα δε ειμαι χορτοφαγος για να σου δωσω μια ιδεα.
Ιδιος μπαινοβγαινω. Καμια φορα με ανακατεμενα τα μαλλια απο τον ανεμο της μιας πλευρας. Ή με τις σταγονες της βροχης της αλλης στη πλατη.
Που ησουνα, μου λενε.
Εδω , να διπλα, τους λεω. Κι αυτοι νομιζουν οτι καταλαβαινουν.
Δεν υπαρχει τιποτα πιο ασχημο απο ενα παθητικο ηθοποιο. Καθεται και κοιταζει ανημπορος ν' αλλαξει τη ροη. Το ξερω αυτο.
Μιας και ολα ειναι θεατρο πρεπει να παιξουμε ομως.
Σκληρα δουλευω εγω. Παιζω σε δυο.
Καποτε κι οι δυο πλευρες της πολης κοιμουνται.
Εγω ομως οχι.
Με διακοσια τρεχω στην ασημενια ακτη. Βγαζω και τα δυο μου πουκαμισα και τ'αφηνω στην αμμο. Κοιταω τη σκοτεινια τ' ουρανου πως ακουμπαει αυτη το πελαγος.
Πως ο οριζοντας αλλοιωνεται, πως σιωπη και βουητο αλλαζουν ορους.
Ειμαι στη μεση.
Μ' ενα τριμμενο παντελονι.
Θεατης.
Κανενας ρολος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου