Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ

«είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.

Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.

Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.

Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.

Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.

Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω

Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία

Έτσι είναι.

Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.

Ο Μάρξ...

τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν

αυτοί οι αλήτες φταίνε

δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...»


(c) ΚαΤεΡιΝα ΓωΓου / ''Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ...''

μια μουτζα, χρονια

Λουλουδι μου,
προικισμενος απ τον δημιουργο, με λογικη, πνευμα και δυνατο σωμα..

Μαθε, πως η ζωη ειναι μια διαρκης προσπαθεια..
Προσπαθεια..! Χωρις παντα, τα επιθυμητα αποτελεσματα..

Ισως, καποτε να λειπω, να μην εχω να σου δωσω λυσεις, σε ο,τι θα σ απασχολει.. Μα οσο υπαρχω, θα περιμενω, παντα καρτερικα, το μοιρασμα σου.. θα σ ακουω.. θα σου προσφερω χερι, να στηριχτεις..

Η χαρα παντα, αξια ..8α σου ανηκει.. Στην αποτυχια, κουραγιο ..εγω..

Ζησε ελευ8ερος..!

Μην περιοριζεσαι, στολιδι μου..! Ζησε ανεπιρεαστος..! Ακομα, κι απο μενα..

Μια μουτζα, χρονια :)

μνήμες;

..πεφτω..
ερωτα, ακαταδεκτε..
πανω στην κλειστη πορτα σου, κρεμασα τα φτερα μου..
βαστα τα..! Δεν θα τα χρειαστω πια..!

..πεφτω..
σε μνημες, με ιχνη δακρυων, πνιγμενα δακρυα, νοθευμενα σε αιμα..

..πεφτω, ξυπνια..
χωρις φτερα.. να λυτρω8ω..


..ειν σκληρο να ξεχνας, αλλα σκληροτερο να θυμασαι..
.. πεφτω..

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ.

Συγχρονισμός

Εντυπώσεις -

τέρψεις πλάνες, αναλαμπές ανομοιότητας,

ψυχής παραμορφώσεις..

Αλήθεια -

υπόδουλη φλόγα, καρπός απαγορευμένος,

σκλάβος λόγος σε πλάνες και προλήψεις..

Χρόνος -

χαμένος προορισμός, ορίζοντας μες στο άπειρο,

της αγωνίας το μαρτύριο..

Φίλος -

μια παρένθεση ανάμεσα στις λέξεις..

Εχθρός -

η εξήγηση που αφήνει η παρένθεση..

(c) Μανώλης Μεσσήνης

Οργή & Θλίψη

Σ΄ ένα μαγεμένο βασίλειο, όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν, ή ίσως όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα, χωρίς να το καταλαβαίνουν…

Σ΄ ένα βασίλειο μαγεμένο, όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…

...Ηταν μια φορά κι έναν καιρό....

...Μια πανέμορφη λίμνη

Ηταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά, όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς…

Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη, έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα

Κι οι δυο έβγαλαν τα ρούχα τους και γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.

Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από το νερό…

Αλλά η οργή είναι τυφλή, ή τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. ΄Ετσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας απ' το νερό, το πρώτο ρούχο που βρήκε...

Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της. αλλά της θλίψης…Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.

Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και χωρίς καμιά βιασύνη, ή καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.

Στην αρχή συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.

Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να μένειγυμνή. ΄Ετσι φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη:

...το φόρεμα της οργής.

Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή, θυμωμένη. Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση κι ότι πίσω από την όψη της οργής, στην πραγματικότητα, κρύβεται η θλίψη...

Από το βιβλίο «Ιστορίες να Σκεφτείς» του Χόρχε Μπουκάι...

ΨΥΧΗ ΦΕΥΓΑΤΗ

Δε σε γνωρίζει ο ταύρος κι η συκιά
Τ'άλογα, τα μυρμήγκια του σπιτιού σου
Δε σε γνωρίζει η νύχτα και τ'αγόρι
Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα

Δε σε γνωρίζει η πέτρα η πλαγιασμένη
Το μαύρο ατλάζι μέσα του που λειώνεις
Δε σ γνωρίζει η μνήμη σου η σβησμένη
Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα

Χινόπωρο θα'ρθεί με σαλιγκάρια
Σταφύλια ομίχλης, όρη αγκαλιασμένα
Όμως κανείς δε θα σε ιδεί στα μάτια
Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα

Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα
Σαν όλους τους νεκρούς εδώ στη γη
Σαν όλους τους νεκρούς που λησμονιούνται
Με τα σκυλιά τα ψόφια στοιβασμένοι

Κανείς δε σε γνωρίζει πια. Μα εγώ σε τραγουδάω
Γι'αυτούς που θα'ρθουν τραγουδώ τη χάρη κι ομορφιά σου
Τη μεστωμένη γνώση σου, του νου τη φρονιμάδα
Τη δίψα σου για θάνατο, τη γέψη των χειλιών σου
Τη θλίψη που είχε μέσα της η γελαστή χαρά σου

Χρόνια θ'αργήσει να φανεί αν θα φανεί ποτέ του
Τέτοιος καθάριος ζωντανός, ζεστός Ανδαλουσιάνος
Την αρχοντιά του τραγουδω με λόγια που στενάζουν
Κι έν'αεράκι πού'κλαιγε στα λιόδενδρα θυμάμαι

το πουλί, πέταξε ?