Ερωτικό

Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή.. Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω..

..Μη φοβηθείς..

Και θα με βρείς είτε σαν άστρο.. Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα..

Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει.. Έιτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς..

..Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος..

Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ' άστρα.. Μαζεύονται όλοι οι ποιητές..

Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα.. Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια..

..Και περιμένουν..

Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν.. Να πέσουν μεσ' στον ύπνο σου..

Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου.. Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ' το παραθυρό σου..

..Το προσωπό μου φωτεινό..

..Να σχηματίζει αστερισμό..

..Να σου χαμογελάει..

..Και να σου ψιθυρίζει..

Καλή νύχτα ..Καλή χρονιά..


@Μάνος Χατζιδάκις

ڪے TsikiTiGkLoNڪے

Μην μεγαλοποιεις καταστασεις..
Δες την θετικη πλευρα..
Ειμαστε εφημεροι..

Κι αν αντιμετωπιζεις προβληματα στην ζωη.. ενα σωρο δυσκολιες και εμποδια..



Δεστα κατα προσωπο.. Θα τα ξεπερασεις..

Ειν ο ανθρωπος φτιαγμενος.. να τα υπερπηδα.. αρκει να εχει συνειδηση της οντοτητας του..

ΠΟΛΕΜΑΣ ΕΛΠΙΖΕΙΣ ..ΘΑ ΚΕΡΔΙΣΕΙΣ..

Ευχες.. ευχες.. ευχες..
για υγεια, αγαπη, γαληνη, χαμογελο, ευθυνη, αισιοδοξια και αυτοπεποιθηση

Ας περασουμε ολοι στιγμες ξεκουρασης, ηρεμιας και θαλπορης..

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
ΚΑΛΑ ΜΥΑΛΑ

Book Of Love

The book of love is long and boring
No one can lift the damn thing

It's full of charts and facts and figures and instructions for dancing

But I
I love it when you read to me

And you

You can read me anything
The book of love has music in it

In fact that's where music comes from

Some of it is just transcendental
Some of it is just really dumb

But I
I love it when you sing to me

And you
You can sing me anything

The book of love is long and boring
And written very long ago

It's full of flowers and heart-shaped boxes
And things we're all too young to know

But I
I love it when you give me things

And you
You ought to give me wedding rings

And I
I love it when you give me things

And you
You ought to give me wedding rings

And I
I love it when you give me things

And you
You ought to give me wedding rings

by Peter Gabriel

Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ

«είναι μη γίνω "ποιητής"
Μην κλειστώ στο δωμάτιο
ν' αγναντεύω τη θάλασσα
κι απολησμονήσω.

Μην κλείσουνε τα ράμματα στις φλέβες μου
κι από θολές αναμνήσεις και ειδήσεις της ΕΡΤ
μαυρίζω χαρτιά και πλασάρω απόψεις.

Μη με αποδεχτεί η ράτσα που μας έλειωσε
για να με χρησιμοποιήσει.

Μη γίνουνε τα ουρλιαχτά μου μουρμούρισμα
για να κοιμίζω τους δικούς μου.

Μη μάθω μέτρο και τεχνική
και κλειστώ μέσα σε αυτά
για να με τραγουδήσουν.

Μην πάρω κιάλια για να φέρω πιο κοντά
τις δολιοφθορές που δεν θα παίρνω μέρος
μη με πιάσουν στην κούραση
παπάδες και ακαδημαϊκοί
και πουστέψω

Έχουν όλους τους τρόπους αυτοί
και την καθημερινότητα που συνηθίζεις
σκυλιά μας έχουν κάνει
να ντρεπόμαστε για την αργία
περήφανοι για την ανεργία

Έτσι είναι.

Μας περιμένουν στη γωνία
καλοί ψυχίατροι και κακοί αστυνόμοι.

Ο Μάρξ...

τον φοβάμαι
το μυαλό μου τον δρασκελάει και αυτόν

αυτοί οι αλήτες φταίνε

δεν μπορώ γαμώτο να τελειώσω αυτό το γραφτό
μπορεί...ε;...μίαν άλλη μέρα...»


(c) ΚαΤεΡιΝα ΓωΓου / ''Εκείνο που φοβάμαι πιο πολύ...''

μια μουτζα, χρονια

Λουλουδι μου,
προικισμενος απ τον δημιουργο, με λογικη, πνευμα και δυνατο σωμα..

Μαθε, πως η ζωη ειναι μια διαρκης προσπαθεια..
Προσπαθεια..! Χωρις παντα, τα επιθυμητα αποτελεσματα..

Ισως, καποτε να λειπω, να μην εχω να σου δωσω λυσεις, σε ο,τι θα σ απασχολει.. Μα οσο υπαρχω, θα περιμενω, παντα καρτερικα, το μοιρασμα σου.. θα σ ακουω.. θα σου προσφερω χερι, να στηριχτεις..

Η χαρα παντα, αξια ..8α σου ανηκει.. Στην αποτυχια, κουραγιο ..εγω..

Ζησε ελευ8ερος..!

Μην περιοριζεσαι, στολιδι μου..! Ζησε ανεπιρεαστος..! Ακομα, κι απο μενα..

Μια μουτζα, χρονια :)

μνήμες;

..πεφτω..
ερωτα, ακαταδεκτε..
πανω στην κλειστη πορτα σου, κρεμασα τα φτερα μου..
βαστα τα..! Δεν θα τα χρειαστω πια..!

..πεφτω..
σε μνημες, με ιχνη δακρυων, πνιγμενα δακρυα, νοθευμενα σε αιμα..

..πεφτω, ξυπνια..
χωρις φτερα.. να λυτρω8ω..


..ειν σκληρο να ξεχνας, αλλα σκληροτερο να θυμασαι..
.. πεφτω..

ΝΑ ΠΡΟΣΕΧΕΙΣ.

Συγχρονισμός

Εντυπώσεις -

τέρψεις πλάνες, αναλαμπές ανομοιότητας,

ψυχής παραμορφώσεις..

Αλήθεια -

υπόδουλη φλόγα, καρπός απαγορευμένος,

σκλάβος λόγος σε πλάνες και προλήψεις..

Χρόνος -

χαμένος προορισμός, ορίζοντας μες στο άπειρο,

της αγωνίας το μαρτύριο..

Φίλος -

μια παρένθεση ανάμεσα στις λέξεις..

Εχθρός -

η εξήγηση που αφήνει η παρένθεση..

(c) Μανώλης Μεσσήνης

Οργή & Θλίψη

Σ΄ ένα μαγεμένο βασίλειο, όπου οι άνθρωποι δεν μπορούν ποτέ να φτάσουν, ή ίσως όπου οι άνθρωποι μεταφέρονται αδιάκοπα, χωρίς να το καταλαβαίνουν…

Σ΄ ένα βασίλειο μαγεμένο, όπου τα αφηρημένα πράγματα γίνονται χειροπιαστά…

...Ηταν μια φορά κι έναν καιρό....

...Μια πανέμορφη λίμνη

Ηταν μια λίμνη με νερά κρυστάλλινα και καθαρά, όπου κολυμπούσαν ψάρια όλων των χρωμάτων κι όπου όλες οι αποχρώσεις του πράσινου λαμπύριζαν διαρκώς…

Ως εκείνη τη μαγική και διάφανη λίμνη, έφτασαν η θλίψη και η οργή για να κάνουν μπάνιο παρέα

Κι οι δυο έβγαλαν τα ρούχα τους και γυμνές, μπήκαν στη λίμνη.

Η οργή, που βιαζόταν (όπως συμβαίνει πάντα στην οργή χωρίς να ξέρει γιατί), έκανε μπάνιο στα γρήγορα κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε από το νερό…

Αλλά η οργή είναι τυφλή, ή τέλος πάντων, δεν βλέπει ξεκάθαρα την πραγματικότητα. ΄Ετσι, γυμνή και καθαρή, φόρεσε βγαίνοντας απ' το νερό, το πρώτο ρούχο που βρήκε...

Και συνέβη εκείνο το ρούχο να μην είναι το δικό της. αλλά της θλίψης…Κι έτσι, ντυμένη θλίψη, η οργή έφυγε.

Πολύ ήρεμη, πολύ γαλήνια, διατεθειμένη όπως πάντα να παραμείνει σε όποιο μέρος βρίσκεται, η θλίψη τελείωσε το μπάνιο της και χωρίς καμιά βιασύνη, ή καλύτερα, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που περνάει, τεμπέλικα και αργά, βγήκε από τη λίμνη.

Στην αρχή συνειδητοποίησε ότι τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί.

Όπως όλοι ξέρουμε, αν υπάρχει κάτι που δεν αρέσει καθόλου στη θλίψη, είναι να μένειγυμνή. ΄Ετσι φόρεσε το μοναδικό ρούχο που υπήρχε δίπλα στη λίμνη:

...το φόρεμα της οργής.

Λένε ότι από τότε, πολλές φορές συναντάμε την οργή τυφλή, σκληρή, τρομερή, θυμωμένη. Αλλά αν σταματήσουμε για λίγο και κοιτάξουμε καλύτερα, καταλαβαίνουμε ότι αυτή η οργή που βλέπουμε είναι μόνο μια μεταμφίεση κι ότι πίσω από την όψη της οργής, στην πραγματικότητα, κρύβεται η θλίψη...

Από το βιβλίο «Ιστορίες να Σκεφτείς» του Χόρχε Μπουκάι...

ΨΥΧΗ ΦΕΥΓΑΤΗ

Δε σε γνωρίζει ο ταύρος κι η συκιά
Τ'άλογα, τα μυρμήγκια του σπιτιού σου
Δε σε γνωρίζει η νύχτα και τ'αγόρι
Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα

Δε σε γνωρίζει η πέτρα η πλαγιασμένη
Το μαύρο ατλάζι μέσα του που λειώνεις
Δε σ γνωρίζει η μνήμη σου η σβησμένη
Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα

Χινόπωρο θα'ρθεί με σαλιγκάρια
Σταφύλια ομίχλης, όρη αγκαλιασμένα
Όμως κανείς δε θα σε ιδεί στα μάτια
Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα

Γιατί είσαι πια νεκρός, νεκρός για πάντα
Σαν όλους τους νεκρούς εδώ στη γη
Σαν όλους τους νεκρούς που λησμονιούνται
Με τα σκυλιά τα ψόφια στοιβασμένοι

Κανείς δε σε γνωρίζει πια. Μα εγώ σε τραγουδάω
Γι'αυτούς που θα'ρθουν τραγουδώ τη χάρη κι ομορφιά σου
Τη μεστωμένη γνώση σου, του νου τη φρονιμάδα
Τη δίψα σου για θάνατο, τη γέψη των χειλιών σου
Τη θλίψη που είχε μέσα της η γελαστή χαρά σου

Χρόνια θ'αργήσει να φανεί αν θα φανεί ποτέ του
Τέτοιος καθάριος ζωντανός, ζεστός Ανδαλουσιάνος
Την αρχοντιά του τραγουδω με λόγια που στενάζουν
Κι έν'αεράκι πού'κλαιγε στα λιόδενδρα θυμάμαι

το πουλί, πέταξε ?

Χόρχε Μπουκάι - η ψευδαίσθηση

Ηταν μια φορα ενας αγροτης χοντρος και ασχημος που ειχε ερωτευτει (φυσικα!) μια πριγκίπισσα ξανθια και πανεμορφη . . .

Μια μέρα , πριγκιπισσα -κανεις δεν ξερει γιατι- εδωσε ενα φιλι στον χοντρο και ασχημο αγροτη... και, ως δια μαγειας , αυτός μεταμορφώθηκε σ'εναν κομψο και λυγεροκορμο πριγκιπα.

(Τουλαχιστον, ετσι τον εβλεπε αυτη...)


(Τουλαχιστον,ετσι αισθανοταν αυτος...)

φθινοπωροθαλασσιά / θαλασσοφθινόπωρο

Έπιασε φθινόπωρο.. Γλυκιές γεύσεις, ζεστά ροφήματα, μελωδίες σε πορτοκαλί αποχρώσεις..

Αλήθεια,
την θάλασσα..? Την θυμάστε? Κι εκεί ο ήλιος ανατέλλει.. Τη θυμάστε?

Χόρχε Μπουκάι - Θέλω

Θέλω να με ακούς χωρίς να με κρίνεις.

Θέλω τη γνώμη σου χωρίς συμβουλές.

Θέλω να με εμπιστεύεσαι χωρίς απαιτήσεις.

Θέλω τη βοήθειά σου, κι όχι ν' αποφασίζεις για μένα.

Θέλω να με προσέχεις χωρίς να με ακυρώνεις.

Θέλω να με κοιτάς χωρίς να προβάλλεις τον εαυτό σου σε μένα.

Θέλω να με αγκαλιάζεις χωρίς να με κάνεις να ασφυκτιώ.

Θέλω να μου δίνεις ζωντάνια χωρίς να με σπρώχνεις.

Θέλω να με υποστηρίζεις χωρίς να με φορτώνεσαι.

Θέλω να με προστατεύεις χωρίς ψέματα.

Θέλω να πλησιάζεις χωρίς να εισβάλλεις.

Θέλω να ξέρεις τις πλευρές μου που πιο πολύ σε ενοχλούν. Να τις αποδέχεσαι και να μην προσπαθείς να τις αλλάξεις.

Θέλω να ξέρεις ... πως σήμερα μπορείς να βασίζεσαι πάνω μου ..Χωρίς όρους..!

Δεν σε θέλω...

Του είχε δείξει πόσο της άρεσε και τον είχε επίσης πλησιάσει μιλώντας του στο Chat δυο-τρεις φορές που τον είχε δει on line.

Αυτός , την άφηνε και την παρατηρούσε να του μιλά , αφήνοντας ελεύθερη την κουβέντα να δημιουργεί δονήσεις θέλοντας να διαπιστώσει αν ήταν ικανή, στις υπόνοιες του για τις κινήσεις του σώματος της και τη δύναμη τους πάνω στο δικό του.

Η διαπερατότητα της μέσα του ήταν ελάχιστη, η συγκίνηση είτε της φαντασίας του είτε του κορμιού του δεν ήρθε, την άφησε να παραπαίει μέσα στο παιχνίδι της γοητείας της μέσω εξηγήσεων που η υπερβολική ευγένεια τους στράγγιζε τον ήδη ελάχιστο μεταξύ τους ερωτισμό. Μια λύπη που ένοιωσε στα μάτια της, κάποια συμπάθεια του προκάλεσε, συναίσθημα ολωσδιόλου αντίθετο από αυτό που η κοπέλα θα επιθυμούσε, αν και μες στην απελπισία της το άρπαξε και αυτό, δυσχεραίνοντας κι άλλο την ήδη δεινή θέση της απέναντι στις προσδοκίες της.

Δεν είχε φυσικά ν' απολογηθεί για τίποτα, αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα, και ο ίδιος ήταν υποκείμενο απορρίψεων που τον ενοχλούσαν.

Απρόσμενα όμως η Άντζελα επέμεινε και συνέχιζε την πολιορκία.

Και αν στην αρχή αρχή ένιωσε την κολακεία από την συμπεριφορά της στη συνέχεια ήταν μόνο ενόχληση, φρόντισε μάλιστα να την δείχνει αν και με υπαινιγμούς μόνο ή με μονολεκτικές απαντήσεις ή στην υποκριτική του ότι δεν την έβλεπε να απαντήσει.

Και η επιμονή της συνέχιζε αλλάζοντας εντάσεις, ρυθμό και μέσα. Η κολακεία του εγώ του υποχώρησε σε εκνευρισμό και δυσανεξία. Πολύ σύντομα την έβλεπε κι απέφευγε να τις μιλήσει , ήταν αποφασισμένος ν' αλλάζει σχέδια και προορισμό παρά να υποστεί την έντονα εκτεθειμένη θηλυπρέπεια της μόλις τον αντιλαμβανόταν. Έπρεπε και η ίδια να το καταλαβαίνει ότι όλα τα τεχνάσματα της πλέον λειτουργούσαν εις βάρος της, ενάντια και στη πιο μικρή της ελπίδα. Επόμενο στάδιο στην κατηφορική της κλίμακα μέσα του ήταν η καθαρή αποστροφή.

Για το διάστημα αυτό που η ενόχληση του από τις τυχαίες συναντήσεις τους μεγάλωνε αποφάσισε να μην μένει σπίτι και να φεύγει με το αυτοκίνητο σε μακρινές βόλτες μακριά από το laptop. Σε μια μάλιστα απ' αυτές βρήκε κι ένα σημείο μπροστά στη θάλασσα που του άρεσε πολύ και άρχισε να πηγαίνει εκεί κάθε μέρα, να παρκάρει το αυτοκίνητο κάτω από ένα γυρτό πεύκο και με κλειστά όλα τα παράθυρα και γυρτό το κάθισμα του, να βλέπει τα κύματα να χαϊδεύουν αδιάφορα την άμμο, τα δένδρα να πάνε και να 'ρχονται με ρυθμούς ακανόνιστους στον δυνατό αέρα.

Το θέαμα αυτό του άρεσε, τον ηρεμούσε, τον νανούριζε. Ο ύπνος του ερχόταν σιγά σιγά και αυτός είχε μαθητεύσει να μην του εναντιώνεται, τα μάτια του έκλειναν και η τελευταία εικόνα τους ήταν άμμος να στροβιλίζεται, θάμνοι να χορεύουν καρφωμένοι στη γη, βάρκες που τέντωναν τα σχοινιά τους, νάιλον σακούλες που σήκωνε ο αέρας ψηλά και τις έστελνε στο νερό.

Και ήταν ελαφριοί αυτοί οι ύπνοι, ευπρόσδεκτοι, ηρεμιστικοί.

Κι ανέπτυξε ένα βαθμό ανοσίας και δεν τον ενδιέφερε αν άλλα αυτοκίνητα πάρκαραν δίπλα του, αυτός στο μισοξαπλωμένο του κάθισμα δεν ήθελε τίποτα, μόνο να βλέπει τα δένδρα χωρίς ήχο να χορεύουν και τα πλαστικά να στροβιλίζονται και να φεύγουν μακριά.

Όταν εκείνο το σούρουπο άνοιξε τα μάτια του, ανασήκωσε λίγο το κάθισμα. Στύλωσε το βλέμμα του μπροστά - ο αέρας συνέχιζε τη δουλειά του- και μετά γύρω για να δει σε απόσταση δέκα περίπου μέτρων ένα άλλο αμάξι παρκαρισμένο.

Δεν ενοχλήθηκε, άναψε ένα τσιγάρο και φύσηξε τον καπνό στο τζάμι.

Ένιωθε τον δυνατό αέρα και την βροχή να τραντάζει το αυτοκίνητο του ακανόνιστα με ξαφνικές ριπές και απόλαυσε τη μόνωση του. Κάποια στιγμή γύρισε ασυναίσθητα και κοίταξε πάλι το δίπλα του το παρκαρισμένο αυτοκίνητο.

Στην αρχή νόμισε ότι η ανεπαίσθητη κίνηση του ήταν επίσης από τον δυνατό αέρα αλλά σε λίγο πρόσεξε ότι είχε μια περιοδικότητα, ήταν μια κανονική ταλάντωση που του έστειλε ένα υπόγειο αλλά γνωστό σήμα. Ερεθίστηκε, και με μια έκπληξη που εύκολα παραμέρισε άφησε τη φαντασία του ελεύθερη και μετά βάλθηκε να κοιτάει πιο προσεκτικά.

Η ταλάντωση συνεχιζόταν, και κατά διαστήματα γίνονταν και πιο έντονη.

Κάποιο σώμα σχηματίστηκε πίσω απ' το τζάμι, που μετά χαμήλωσε, μετά ξανανέβηκε για να ενώσει την παλινδρόμηση του με αυτή του αυτοκινήτου.

Το έβλεπε καθαρά αν και σκοτεινό μέσα στο περίγραμμα του, την κίνηση των γοφών, τη δύναμη της μέσης, την σταθερότητα των ώμων, την προσήλωση του κεφαλιού.

Μετακινήθηκε στη θέση του συνοδηγού να κερδίσει αυτό το πολύτιμο μισό μέτρο.

Ο άνδρας στο άλλο αυτοκίνητο έπιασε την κίνηση του και χαμήλωσε τελείως και κρύφτηκε.

Τρόμαξε, προσποιήθηκε πως γέρνει το κεφάλι του αριστερά και έμεινε ακίνητος σα να κοιμάται.

Αυτό που δεν ήξερε ήταν πόση ώρα ήταν άραγε αρκετή για να πείσει τον άλλο ότι κοιμάται και ότι δεν αποτελούσε κανένα κίνδυνο άξιο να τον διακόψει.

Μέσα του πάλευε η αγωνία να ανοίξει τα μάτια του και να γυρίσει πάλι το κεφάλι του.

Άρχισε να μετράει, να σιγουρευτεί ότι πέρασε χρόνος αρκετός, ότι ήταν ασφαλές τώρα να κοιτάξει.

Όταν το έκανε είδε τη σκιά της γυναίκας που με λικνιζόταν σα φίδι, έπιανε τα μαλλιά της με τα χέρια της, μετά τα κατέβαζε και στηριζόταν κάτω, και μετά τα ακουμπούσε στην οροφή του αυτοκινήτου και έσπρωχνε με πιο πολύ δύναμη το σώμα της, που διαφαινόταν λεπτό με μια κίνηση που τη διαφέντευε.

Ξεκούμπωσε το παντελόνι του και άρχισε να δίνει διέξοδο στη στην έξαψη του.

Με κρυφή ελπίδα χαμήλωσε το τζάμι του μήπως και πιάσει κάποιους ήχους που θα έκαναν πιο έντονες αυτές τι στιγμές και πράγματι κάτι λίγο άκουσε, μπερδεμένο με τον αέρα και το τρίξιμο του αυτοκινήτου αλλά ήταν κι αυτό κάτι.

Τώρα ήταν ο άνδρας πάλι, το σώμα του λίγο πιο πίσω, λίγο πιο όρθιο, η παλινδρόμηση του πιο έντονη.

Στο μυαλό του έγινε έκρηξη, επιτάχυνε τη δική του κίνηση, τελείωσε γερμένος στο κάθισμα του, κρυμμένος πίσω από το κολωνάκι της πόρτας του συνοδηγού, ελπίζοντας σε κάποιο συντονισμό.

Έμεινε εκεί μέχρι να πέσουν οι παλμοί του, κουμπώθηκε αργά, άτσαλα και σύρθηκε καμπουριασμένος πάλι στο κάθισμα του. Πήρε μια πολύ βαθειά ανάσα, γύρισε και κοίταξε.

Ηρεμία.

Νηνεμία.

Σε λίγο έβαλε εμπρός, γυρίζοντας όσο πιο αργά μπορούσε το κλειδί.

Ήταν ένα ωραίο τσιγάρο αυτό που άναψε και πολύ το απολάμβανε όπως και η Άντζελα ξαπλωμένη στο αυτοκίνητο , ικανοποιημένη και λίγο..... ελάχιστα πικραμένη γιατί κάποια στιγμή τον σκέφτηκε.

Μόνος

Με το ζόρι κρατάω τα πάθη μου κρυμμένα.

Λέξεις να μου καίνε το λαρύγγι αλλά αν τις πω στον αέρα παίρνουν ένα βάρος δυσβάστακτο. Κι έτσι τις κρατάω.

Λίγο πολύ μόνος. Συνέχεια.

Εγώ και τα βιβλία, εγώ και το λάπτοπ, εγώ και τ’ ακουστικά και τα γυαλιά ηλίου. Σκλάβος του ελεύθερου χρόνου μου. Αδιαπέραστος. Απαρατήρητος μέσα στη φαντασμαγορική δυστυχία μου.

Οι γύρω μου αγνοούν ότι μ’ ενδιαφέρει, ότι με καθορίζει και τους αγνοώ κι εγώ. Πάντα μόνος.

Αυτοί δεν έχουν την ανάγκη μου όμως...

Έχω μπλέξει.

Με πράγματα που δεν μ’ ενδιαφέρουν. Ποιος θα το πίστευε ότι κάποια λάθη απλώνονται τόσο μέσα στο χρόνο. Ζεις μέσα στο λάθος τρέφοντας το συνεχώς. Κι αυτό με τη σειρά του σε τρέφει. Ποιό το παράσιτο και ποιος ο ξενιστής?

Ο καθένας και το πολύτιμο λάθος του. Ο καθένας έχει τα ψέμματα που του αξίζουν. Κάποιοι είναι τυχεροί γιατί τους δίνεται τόσο κενό όσο μπορούν να αντέξουν.

Οι ιστορίες μου τελείωσαν. Ελπίζω προσωρινά.

Γιατί τις χρειάζομαι όπως οι άλλοι το σεξ, τα λεφτά , ή κάποιοι άλλοι τα μάτια του άλλου.

Οι ιστορίες δεν μου τελείωσαν. Αλλά φτάνεις σ’ ένα σημείο που γίνονται προσωπικές. Χρειάζεται και μια τέχνη να μπερδεύεις την αλήθεια με το ψέμα. Η αλήθεια μόνη της είναι για κλάματα.

Ψάχνω κάτι αλλά δε βρίσκω τι . Ψάχνω ένα μέρος να δω τη πόλη από ψηλά. Μήπως μου κρύβει κάτι. Μήπως κάπου έχει μια ψυχή και μου τη κρύβει.

Παίρνω το αυτοκίνητο, γυρνάω στη νύχτα.

Άμα δω έναν άνθρωπο θα τον ακολουθήσω.

Μεταθανάτιο Πείραμα : Τα 21 Γραμμάρια

Υπάρχει μια θεωρία που κυκλοφορεί στους επιστημονικούς
κύκλους και οχι μόνο πως το ανθρώπινο σώμα γίνεται κατά 21 γραμμάρια περίπου ελαφρύτερο όταν πεθάνει, σαν κάτι να το εγκαταλείπει.
Οι Επιστημονες υποθετουν πως ειναι ...
....η Ψυχή του Ανθρωπου που εγκαταλειπει το σώμα. Αν αληθεύει όμως αυτό κι αν είναι η ψυχή εκείνη που «φεύγει», τότε η ψυχή δεν ειναι κατι "Αϋλο" οπως οι περισσότεροι υποστηριζουν. Πως είναι δυνατόν κάτι μη υλικό να έχει μάζα;

Η ιστορία μας ξεκινάει πριν ένα αιώνα περίπου όταν ο γιατρός Ντάνκαν Μακντάγκαλ του Haverhill της Μασσαχουσέττης πήρε ως δεδομένο ότι η ψυχή έχει υλική υπόσταση και ως εκ τούτου έχει μάζα. Συνεπώς το βάρος της ψυχής μπορούσε να μετρηθεί. Το ότι η ψυχή του ανθρώπου εγκαταλείπει το σώμα την στιγμή του θανάτου ήταν κάτι ευρέως διαδεδομένο πριν τον 20 αιώνα, αλλά το ότι η ψυχή έχει μάζα που μπορεί να μετρηθεί και μάλιστα να γίνει αντικείμενο πειράματος έγινε για πρώτη φορά από τον MacDougall το 1907.

ΤΟ ΠΕΙΡΑΜΑ ΜΕΤΡΗΣΗΣ ΤΟΥ ΒΑΡΟΥΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Ο γιατρός στην προσπάθειά του να προσδιορίσει εάν κάποιες σωματικές φυσιολογικές λειτουργίες συνεχίζουν να υπάρχουν ανεξάρτητα από την θάνατο του σώματος, κατασκεύασε ένα ειδικό κρεββάτι στο γραφείο του το οποίο και τοποθέτησε πάνω σε μια πολύ ευαίσθητη ζυγαριά που μπορούσε να μετρήσει μεταβολή μέχρι και 5 γραμμάρια περίπου.

Ο εν λόγω γιατρός λοιπόν τοποθέτησε πάνω στα κρεβάτια του γραφείου του έξι βαριά ασθενείς (4 με φυματίωση, έναν με διαβήτη και έναν με άγνωστη αρρώστια) και τους παρατήρησε ζυγίζοντάς τους πριν, κατά την διάρκεια, και μετά τον θάνατό τους. Βέβαια προσπάθησε να απομονώσει όλες τις άλλες φυσιολογικές λειτουργίες που θα μπορούσαν να επηρεάσουν το πείραμά του.

1 - .Στον πρώτο νεκρό (πέθανε από φυματίωση) παρατηρήθηκε απώλεια βάρους 21 γραμμαρίων. Ήταν σε παρακολούθηση για 3 ώρες και 40 λεπτά.
2 - .Στον δεύτερο νεκρό παρατηρήθηκε στην αρχή απώλεια 14 γραμμαρίων. Στην συνέχεια όμως ακολούθησε η απώλεια άλλων 45 γραμμαρίων.
3 - .Ο τρίτος νεκρός έχασε την στιγμή του θανάτου του 14 γραμμάρια και μερικά λεπτά αργότερα άλλα 28 γραμμάρια.
4 - .Στον τέταρτο νεκρό έγινε κάποιο λάθος στο ζύγισμα από τους ανθρώπους που βοηθούσαν τον γιατρό οπότε δεν ελήφθη υπόψη το αποτέλεσμα.
5 - .Στον πέμπτο νεκρό φάνηκε να χάνεται βάρος, έπειτα να κερδίζεται το βάρος και στην συνέχεια να χάνεται πάλι.
6 - .Στον έκτο και τελευταίο νεκρό δεν πρόλαβε ο γιατρός να προσαρμόσει την ζυγαριά γιατί το άτομο πέθανε γρήγορα, και έτσι δεν μπορούσε η παρατήρηση του συγκεκριμένου νεκρού να χρησιμοποιηθεί στα συμπεράσματα.

Συνεπώς στον ένα χάθηκαν 21 γραμμάρια, σε άλλους δύο στην αρχή 14 και στην συνέχεια κάποια περισσότερα, σε δύο τα αποτελέσματα ήταν ανακριβή, και σε έναν χάθηκαν κάποια γραμμάρια που έδειξε να μην χάνονται αλλά εν τέλει να χάνονται αρκετά αργότερα. Όπως είναι ξεκάθαρο τα αποτελέσματα αυτά είναι σίγουρα πολύ δύσκολο να οδηγήσουν σε συγκεκριμένα συμπεράσματα πόσο μάλλον όταν οι άνθρωποι που βοήθησαν τον γιατρό δεν είχαν την ικανότητα να διαπιστώσουν την ακριβή στιγμή του θανάτου, έναν παράγοντα πολύ σημαντικό στην εξέλιξη του πειράματος.

ΠΟΥ ΟΦΕΙΛΟΤΑΝ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΒΑΡΟΥΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ;

Η απώλεια του βάρους δεν θα μπορούσε να ήταν από την υγρασία που βγαίνει με την εκπνοή και την εξάτμιση του ιδρώτα καθώς τους υπολόγισε αυτούς τους δύο παράγοντες και βρήκε πως είναι μισό γραμμάριο κάθε λεπτό, ενώ στο πείραμά του υπάρχει απότομη απώλεια του βάρους (21 γραμμάρια στο πρώτο του test) μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα που δεν μπορεί να εξηγηθεί με τα μέχρι τώρα δεδομένα.

Επίσης δεν θα μπορούσε να ήταν από κόπρανα των εντέρων καθώς θα μπορούσαν τα σπλάχνα να κινηθούν μεν απότομα αλλά ο γιατρός το είχε αυτό υπολογίσει και θα παρέμεναν τα κόπρανα όπως και τα ούρα της κύστης πάνω στο κρεββάτι. Βεβαίως η όποια εξάτμιση των ουσιών αυτών θα ήταν σταδιακή και σε καμμία περίπτωση απότομη σε λίγα δευτερόλεπτα.

Επίσης δε θα μπορούσε να ήταν από τον συνολικό αέρα που υπάρχει στα πνευμόνια, καθώς ανέβηκε τόσο ο ίδιος ο γιατρός για να δοκιμάσει όσο και οι βοηθοί του, εκπνέοντας όσο το δυνατόν περισσότερο την μία φορά και εισπνέοντας με όλη την δύναμη την άλλη, και δεν υπήρξε καμία μεταβολή στην ζυγαριά.

ΤΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΑ ΣΕ ΣΚΥΛΙΑ

Ο γιατρός συνέχισε τα πειράματά του σε 15 σκυλιά στα οποία πειράματα όμως δεν παρατηρήθηκε καμία μεταβολή στο βάρος κατά την διάρκεια του θανάτου των ζώων. Το συγκεκριμένο αποτέλεσμα δεν τον ανησύχησε καθόλου αφού πίστευε πως τα ζώα δεν έχουν ψυχή όπως οι άνθρωποι, άρα δεν έπρεπε να χάσουν καθόλου βάρος σύμφωνα πάντα και με το θρησκευτικό δόγμα του γιατρού.4 χρόνια μετά υποστήριξε πως με τα νέα του πειράματα θα ήταν σε θέση να φωτογραφήσει την ψυχή!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ

Το 1907 οι έρευνες του γιατρού δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα New Yok Times και στο επιστημονικό περιοδικό American Medicine.

ΑΜΦΙΣΒΗΤΙΣΗ

Μάλιστα στο ίδιο επιστημονικό περιοδικό έγραψε τις αντιρρήσεις του και ένας άλλος γιατρός από την Μασσαχουσέττη Ο Αυγουστος Κλάρκ ο οποίος ανέφερε πως ο Μακντάγκαλ δεν έλαβε υπόψη του την αύξηση της θερμοκρασίας που παρατηρείται στο σώμα την στιγμή του θανάτου, αποτέλεσμα του γεγονότος ότι το αίμα σταματάει να κρυώνει με το πέρασμα από τα πνευμόνια με την παύση του κυκλοφορικού. Έτσι με την αύξηση της θερμοκρασίας και την εξάτμιση του ιδρώτα και της υγρασίας του δέρματος μπορεί να εξηγηθεί η πτώση του βάρους του νεκρού κατά λίγα γραμμάρια σε αντίθεση με τα σκυλιά που δεν ρίχνουν την θερμοκρασία με τον ιδρώτα παρά με το λαχάνιασμα, όπως υποστήριξε ο Clarke.
Η διαμάχη μεταξύ των δύο επιστημόνων συνεχίστηκε από το τεύχος του Μαΐου μέχρι το τεύχος του Δεκεμβρίου.

ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΡΙΦΟΣ

Φάνηκε πάντως από την διαφωνία αυτή πως χρειαζόταν κάτι παραπάνω από τα απλά αυτά πειράματα για να εξηγηθεί η πτώση του βάρους του νεκρού, πόσο μάλιστα για να συνδεθεί το γεγονός αυτό και με την ύπαρξη της ψυχής όταν στα 6 άτομα που πέθαναν στα κρεβάτια του γραφείου του γιατρού τα αποτελέσματα δεν συμφωνούσαν μεταξύ τους.

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Παρ’ όλες τις θεωρίες του ο γιατρός παραδέχτηκε πως τέτοια πειράματα πρέπει να γίνουν ακόμη πολλά για να εξαχθούν οριστικά και αξιόπιστα συμπεράσματα. Όπως είπε όμως, τα πειράματα του έδειξαν τουλάχιστον πως στους ανθρώπους την στιγμή του θανάτου τους παρατηρείται μεταβολή στο βάρος που δεν μπορεί να εξηγηθεί από τις μέχρι τώρα επιστημονικές θεωρίες και που σαφώς διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα σκυλιά και ίσως από όλα τα άλλα ζώα γενικώς. Εάν αυτή η θεωρία του, συμπλήρωσε, αποδειχθεί από πολλά ακόμη πειράματα που πρέπει να γίνουν, σίγουρα είναι υψίστης σημασίας.

Επίσης πρόσθεσε πως έπειτα από δώδεκα πειράματα που έκανε με ανθρώπους την στιγμή του θανάτου τους, βρήκε πως η ψυχή την ώρα που αφήνει το σώμα δίνει ένα φως σαν αυτό του αστρικού αιθέρα, και μέτρησε πως τελικά η ψυχή ζυγίζει από 14 έως 21 γραμμάρια.

ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Ο ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΑΚΝΤΑΓΚΑΛ ;

Ο MacDougall δεν απασχόλησε ξανά τον κόσμο μετά το 1911, τουλάχιστον δεν δημοσιεύτηκε τίποτα ούτε στους New York Times ούτε πουθενά αλλού. Τελικά πέθανε το 1920. Η κληρονομιά όμως που μας άφησε συνεχίζει να υπάρχει και να μεταδίδεται ως «21 γραμμάρια» δηλαδή όσο ήταν και το βάρος που χάθηκε στο πρώτο τεστ που έκανε. Για την ακρίβεια ήταν 21,3 γραμμάρια.Τα αποτελέσματα του MacDougall αλλά και τα συμπεράσματα στα οποία κατέληξε είναι μάλλον ανακριβή αν εξετάσει κάποιος τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγιναν όπως την μεθοδολογία, το μικρό δείγμα που χρησιμοποίησε, αλλά και την όλη διαδικασία της ζυγαριάς στην μέτρηση. Δεν το συζητάμε για το νούμερο των 21 γραμμαρίων στο οποίο κατέληξε. Οι θεωρίες του μπορούν μόνο να μας κεντρίσουν την περιέργεια και τίποτα παραπάνω.
ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΣ

Συμπερασματικά λοιπόν, υπάρχουν και οι δύο περιπτώσεις: Είτε να παρατηρηθεί απώλεια βάρους, είτε προσθήκη βάρους οταν καποιος πεθαίνει

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ: Τ' ανώτερα μαθηματικά μου XIV

Τα ανώτερα μαθηματικά μου τα έκανα στο Σχολείο της θάλ...ασσας. Ιδού μερικές πράξεις για παράδειγμα:

(1) Εάν αποσυνδέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει: με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις.

(2) Το γινόμενο των μυριστικών χόρτων επί την αθωότητα δίνει πάντοτε το σχήμα κάποιου Ιησού Χριστού.

(3) Η ευτυχία είναι η ορθή σχέση ανάμεσα στις πράξεις (σχήματα) και στα αισθήματα (χρώματα). Η ζωή μας κόβεται, και οφείλει να κόβεται, στα μέτρα που έκοψε τα χρωματιστά χαρτιά του ο Matisse.

(4) Όπου υπάρχουν συκιές υπάρχει Ελλάδα. Όπου προεξέχει το βουνό από τη λέξη του υπάρχει ποιητής. Η ηδονή δεν είναι αφαιρετέα.

(5) Ένα δειλινό στο Αιγαίο περιλαμβάνει τη χαρά και τη λύπη σε τόσο ίσες δόσεις που δεν μένει στο τέλος παρά η αλήθεια.

(6) Κάθε πρόοδος στο ηθικό επίπεδο δεν μπορεί παρά να είναι αντιστρόφως ανάλογη προς την ικανότητα που έχουν η δύναμη και ο αριθμός να καθορίζουν τα πεπρωμένα μας.

(7) Ένας "Αναχωρητής" για τους μισούς είναι, αναγκαστικά, για τους άλλους μισούς ένας "Ερχόμενος"

Η Ιστορία του Ερωτα και της Μουσικής

Θα σας πω μιαν ιστορία
που δεν τη γράψαν στα βιβλία
ήτανε λέει η μουσική
μια κόρη λυγερή.
Αγαπούσε ένα παλικάρι
πού 'ταν άσσος στο δοξάρι
έρωτα όλοι τον φωνάζαν
και στη δόξα του στενάζαν.

Μα η μοίρα η σκληρή
κλείνει τη μουσική
σ' ενός πύργου το κελί
για να πάρει γαμπρό
έμπορα και χοντρό
να του κάνει κι ένα γιο.

Σαν ο έρωτας μαθαίνει
την καλή του που έχουν κλεισμένη
στέλνει μήνυμα κρυφά
με τ' ανέμου τα φτερά
να της πει να περιμένει
γιατί η θάλασσα τον δέρνει
μέχρι στη στεριά να βγει
και να πάει να τη βρει.

Μα η μοίρα η πικρή
το μαθαίνει κι αυτή
και καλεί την αστραπή
για να ρίξει φωτιά
να καούν τα φτερά
με τα λόγια τα κρυφά.

Μα ούτε μοίρα ούτε χρήμα
πίσω δεν το πάει το κύμα
κι όπως λεν κι οι ναυτικοί
ο έρωτας στρέφει το πανί
για να πάει στην καλή του
τη γλυκιά τη μουσική του
να την πάρει απ' τους εμπόρους
κι όλους τους λιμοκοντόρους.

Κι από τότε μαζί
έρωτας μουσική
ζούνε μέσα στην ψυχή
και μας κάνουν τραγούδια
της καρδιάς αγγελούδια
κι η αγάπη τους να ζει.

-Κι έτσι ζήσανε αυτοί καλά
και εμείς καλύτερα.-


Στίχοι : Καλδάρας / Χορηγια: Τανασης

Ζην

Ξυπνησα νωρις σημερα.. Ημουν καλα..! Βρηκα μες την κλαψα ομως τις πρωινες διαδικτιακες συναναστροφες μου.. Κινητοποιησεις εν οψη ΔΕΘ.. Αναμενομενες εξαγγελιες...

Κριση..! Κριση..! Κριση..!

Καταννοω..

Σημερα, αν δεν εχεις χρημα, κινητηρια δυναμη, δεν αξιζεις και δεν μπορεις να κανεις τιποτε.. Μ αυτο ανοιγουν πορτες, ολοι αυτο ζητουν για να τις ανοιξουν.. Αυτονοητο.

Και τα ορια στενευουν..! Ρευστο με το δικανο.. Και οσο εκλειπει.. τοσο πορωνει.. εξουσιαζει, κατευ8υνει, πραξεις, ενεργειες, πιστευω..

ΚΑΙ ΜΑΣ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ..! Γινομαστε δεσμιοι..

Δεσμιοι, σ αυτο που ουτε τα σκυλια το τρωνε.. Χαρτι, που επινοηθηκε ως μεσο συναλλαγης και αμοιβης των κοπων του ανθρωπου..

Σκεφτηκα τον Λυκουργο στην Σπαρτη, που ορισε ως χρηματα, τεραστια νομισματα, βαρια.. ωστε να ειναι δυσκολο να μεταφερθουν, να βγουν εκτος χωρας..Με το σκεπτικο, οτι οι συμπατριωτες του επιρεαζομενοι, ισως καταστρεψουν τον εαυτο τους και την πατριδα τους..

Δεν ειχε αδικο.. Η ιστορια και η ζωη το εχει αποδειξει χιλιες φορες.. Αδελφικες σχεσεις προδομενες.. Εφιαλτης, Παυσανιας, Ιουδας, τυφλωθηκαν, πιστεψαν το χρημα.. Εξαπατησαν..

Φυσικα και η ιστορια, συνεχιζει τον δρομο της και μαζι μ αυτην και η ζωη.. Σημερα το ιδιο ζουμε..

Αξιες καταρριπτονται, πιστευω χανονται..

Ψαχνω να βρω ηθικη, μια πνευματικη αξια, να παρηγορηθουμε..

Πιστευω..! Ονειρα..! Ιδανικα..! Ανθρωπια..! Ωστε να τα οικτιρισω, να τα περιφρονισω.. θαμπες, προσκαιρες χαρες καταναλωσης .. Αυτα που μας μαθαν οι δασκαλοι, για την ακριβη Ψυχικη γαληνη, την μακαριοτητα, την ευτυχια.. Τον διαχωρισμο του ζην απ το ευ ζην, που δεν θεοποιει τιποτε υλικο..

..Δυστυχως, δεν πιστηκα.. Σκατα με κανατε..!

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, τον ξέχασες

σ' απόσταση αναπνοής και μ' έχασες

Κι αυτό το καλοκαίρι χαραμίστηκε

Φθινόπωρο, κι η αγάπη μας βυθίστηκε

Τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι δεν το βρήκαμε

Πιο νωρίς ήρθ' ο Σεπτέμβρης και χαθήκαμε

Πώς χωρίσαμε με τόση ευκολία

Φθινόπωρο θα πει μελαγχολία

Τον Αύγουστο που μου χρωστάς, τον ξέχασες

Τις θέσεις που κρατήσαμε, τις πέταξες

Δυο ξένα χέρια τώρα πια σε δέχονται

και τα αισθήματα μου επιστρέφονται

...Τ' αυγουστιάτικο φεγγάρι...



Μητροπανος
Στιχοι & μουσικη : Τοκας -Γραψας

ο γλαρος

Ο χρονος κυλα..

Ψευτικη θαρρεις, τετοια ζωη, αφου μπορει να σβηνει ..σ ενα πρωι..

Ο χρονος κυλα..

Σαν σημερα.. Σαν σημερα, σημανε θανατος ..στην ζωη του..

Δυνατος. Τολμηρος. Αυστηρος. Σκληρος. Ωμος.

Ο χρονος κυλα..

Προχωρησαμε. Συνεχισαμε. Υπενθυμηση εγινες. Θυμηση και ελλειψη, που την λεν ..μνημοσυνο..




Κρυφη παρηγορια, σφιχτη αγκαλια, ..μου λειπεις..

Κάνει ζέστη στην Κόλαση?

Είναι θλιβερό το πως η ανθρώπινη ψυχή μαραζώνει έπειτα από μια μικρή αλλά παρατεταμένη έκθεση στην απόγνωση. Όπου κι αν στρέψω το κεφάλι μου, κατήφεια και παραίτηση. Αν το καθημερινό άκουσμα των έντεχνα ενορχηστρωμένων δελτίων ειδήσεων επί έξι μόλις μήνες κατάφερε να αποδιώξει κάθε ψίγμα χαράς, ελπίδας και γαλήνης από τις ψυχές των Ελλήνων, τότε αναρωτιέμαι τι αποτέλεσμα θα είχε ένα ολέθριο γεγονός, ας πούμε ένας πόλεμος, μια γενική στράτευση, ή ένας βαρύς και γενικευμένος λοιμός.

Η βασική μέθοδος ελέγχου των μαζών είναι γνωστή και πολύ παλαιά. Εγχειρίδια από τα εβραϊκά απόκρυφα πρωτόκολα, το πόνημα του Sun Tzu, ο "Ηγεμόνας", τα κείμενα του Giulio Mazzarino, η σκέψη του Le Bon, ακόμα και μια προσεκτική ματιά στις μεθόδους του Goebels, αποκαλύπτουν το σχέδιο των εξουσιαστών απέναντι στην αφέλεια των εξουσιαζομένων.

Τα βήματα a posteriori φαίνονται τόσο απλά...

Πρώτα δελέασαν τις ψυχές με απολαύσεις, ηδονές και απατηλές χαρές. Επέτρεψαν στον κόσμο να απολαμβάνει χωρίς όριο, τον απομάκρυναν από την άισθηση του μέτρου του άριστου, του ωφέλιμου. Ινστιτούτα αισθητικής, προϊόντα περιποίησης, πολυθρόνες που κάνουν μασάζ, "κωλάδικα", ξαπλώστρες στις παραλίες, οκτώ αερόσακοι, ζάντες αλουμινίου, Chateubriand και Nighiri Sushi, αρμόζουν στον Έλληνα εργαζόμενο, όσο η φράση του αυτοκράτορα Νέρωνα, που όταν επιτέλους αποπεράτωσε την "Sublaquem" villa του με τις τρεις τεχνητές λίμνες και τα περισσότερα από 1000 δωμάτια αναφώνησε: "Τώρα επιτέλους θα ζήσω σαν άνθρωπος."

Και αφού η ψυχή έχασε το σφρίγος της από τις απολαύσεις, ήταν η ώρα να της αφαιρεθεί και η πίστη, ο μοναδικός φορέας ηθικής που υπήρχε στην καρδιά των Ελλήνων. Τα δελτία γέμισαν με αναφορές σε "κολασμένους" παπάδες, "παιδόφιλους" ιερωμένους, το φιλανθρωπικό έργο της εκκλησίας αγνοήθηκε και στη θέση αυτού τα πάθη μεμονωμένων διεφθαρμένων ανθρώπων προβλήθηκαν, ο ρόλος της εκκλησίας ως πηγη ελπίδας και ηθικού καθοδηγητή των Ελλήνων απετάχθη. Ο Έλληνας έχασε την πίστη του, κι όταν πλέον δεν έχεις Θεό να πιστέψεις, πιστεύεις σε ό,τι σου πουν. Η αναγραφή του θρησκεύματος απεδείχθη παραβίαση των προσωπικών δεδομένων, το να σε παρακολοθούν 20 κάμερες σε μια διαδρομή από το Σύνταγμα μέχρι τη Βουλιαγμένη πάλι, όχι...

Η αποστέρηση της οικονομικής ανεξαρτησίας ήταν το επόμενο βήμα. Ο Έλληνας είχε πάντα κομπόδεμα, ενώ δεν είχε χρέη. Με 1.000.000 ενεργούς χρηματιστηριακούς κωδικούς το 1999 και μέσες απώλειες μεγαλύτερες του 80%, υπολογίζεται πως κάθε ελληνικό νοικοκυριό έχασε περί τα 10.000 Ευρώ τα οποία δεν ανακτήθηκαν ποτέ. Στη συνέχεια, ο πακτωλός των φθηνών επιτοκίων έριξε τέτοια δάνεια στην αγορά που σήμερα, ανάμεσα σε 100 Έλληνες, ζήτημα να βρεθεί ένας χωρίς δανειακές υποχρεώσεις. Έτσι ο Έλληνας από οικονομικά ανεξάρτητος και με δικό του σπίτι, βρέθηκε χωρίς αποταμιεύσεις και με σπίτι υποθηκευμένο.

Η συνέχεια δεν είναι δύσκολο να πιθανολογηθεί. Όταν χρωστάς και δεν έχεις αποταμιεύσεις, η μόνη σου πηγή εισοδήματος είναι η εργασία σου. Προσπαθείς λοιπόν να τη διατηρήσεις με κάθε κόστος. Bingo! "Κάθε κόστος" σημαίνει πως θα δουλέψεις υπερωρίες που δεν θα πληρωθείς, θα δουλέψεις Σάββατοκύριακα, θα σου "φάνε" τη θερινή σου άδεια, ή θα σου τη δώσουν τον Μάϊο που θα σου είναι άχρηστη και τον Αύγουστο θα λιώνεις στους πυρωμένους δρόμους με ένα μαντήλι στο μέτωπο σαν τον Ψαρόγιαννο, θα κάνεις τον καραγκιόζη, υπομένοντας κάθε είδους προσβολή και εξευτελισμό, και αν κάνεις το σφάλμα να παραπονεθείς θα σου υποδειχθεί ευγενικά το κλασέρ με τα 6000 βιογραφικά που αναμένουν πρόσληψη.

Νοιώθεις τώρα ηλίθιος, κορόϊδο, σου την έφεραν, έτσι; Πόσο αφελής ήσουν;

Η επόμενη κίνηση των εξουσιαστών συνοψίζεται στο εξής: "Φταίμε Όλοι!" Αχαχαχαχαχαχαχα. Τι άλλο θα ακούσω μεγαλοδύναμε! Από τις αρχές του 2010, διαβάζω ακούω και βιώνω ένα κλίμα συλλογικότητας στην παρακμή άνευ προηγουμένου. Καθοδηγούν τον Έλληνα να πιστέψει πως φταίει εκείνος που ο Εφοριακός δεν ελέγχει τον φοροδιαφεύγοντα, πως φταίει εκείνος που ο "Ευαγγελισμός" έχει εξήντα διορισμένους κηπουρούς χωρίς καν κήπο, που ο Μαγγίνας είχε Πακιστανούς "φιλοξενούμενους", που η ιδιοκτησία Κυριακού στον Πόρο διαθέτει καταπατημένο αιγιαλό. Επίσης ο Έλληνας οφείλει να νιώσει πως φταίει που οι δρόμοι στη χώρα κοστίζουν έξι φορές περισσότερο από το σύνηθες, βράχοι πέφτουν στα Τέμπη και καταπλακώνουν διερχομενα αυτοκίνητα, αστυνομικοί πυροβολούν δεκαπεντάχρονους και τους σκοτώνουν, ενώ ο Χριστοφοράκος φεύγει σαν κύριος από τη χώρα και τελικά αθωώνεται.

Νοιώθεις πως φταίς ανόητε; Και βέβαια ΟΧΙ! Θέλεις να διαμαρτυρηθείς, να βγεις στους δρόμους, το αίμα σου βράζει.

Σχεδίου συνέχεια: "Δεν Υπάρχει Ελπίς. Κάτσε στ' Αυγά σου!" Οι αγανακτισμένοι πολίτες που βλέπουν τη ζωή τους να ευτελίζεται είναι "ταραξίες που παραμποδίζουν την εύρυθμη λειτουργία της κοινωνίας". Οι συνταξιούχοι που χώνονται στους κάδους των σκουπιδιών στις λαϊκές για κανένα φύλλο μαρούλι και λίγο σπανάκι, παραλληλίζονται απευθείας με διακόσιους τραμπούκους που ρίχνουν μολώτοφ. Οι οποίοι τραμπούκοι έχουν τόση σχέση με την εργασία και την αγανάκτηση που τα νέα μέτρα έφεραν, όση ο Τζίγγερ με την Κανέλλη.

Τι σου έκαναν βρε φουκαρά; Σ' έμαθαν να ζεις με πράγματα που δεν χρειαζόσουν καν, που δεν τα ζήτησες και που δεν είχες να τα πληρώσεις. Σ' έβαλαν να δανειστείς γι αυτά και τώρα σ' έχουν στο χέρι. Δεν έχεις ηθικό απόθεμα μέσα σου, γιατί σου κλόνισαν την πίστη, δεν μπορείς να διαμαρτυρηθείς γιατί θα χάσεις και τα 1000 Ευρώ που παίρνεις. Μη διανοηθείς καν να βγεις στους δρόμους, θα είσαι ένας αλήτης ταραξίας, άσε που δεν θα καταφέρεις και τίποτα. Και επιπλέον: Για όλα αυτά είσαι ΣΥΝΥΠΕΥΘΥΝΟΣ.

Θου Κύριε!

Κατά τα λοιπά, η επίθεση του Ισραήλ είναι κίνηση αυτοάμυνας, ενώ ο πεινασμένος Παλαιστίνιος που αγωνίζεται για πόσιμο νερό, τρομοκράτης. Τα μέσα ασχολήθηκαν με αυτό, όχι περισσότερο απ όσο χρειάζομαι για να κάνω ένα ζεστό μπάνιο, ενώ η μόνη πληροφορία που αποκόμισα από το συμβάν είναι πως το Ισραήλ έχει ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ στρατιωτικό εκπρόσωπο. Κι εσύ τώρα προχωράς με σουγιά απέναντι στο αυτόματο όπλο. Κα-κο-μοί-ρη!

"Και τι να κάνω;" μου απευθύνει την ερώτηση η καλή μου, τώρα που διαβάζει αυτό το κείμενο.

"Κάνε το δικό σου Πρόβλημα, Δικό τους", της απαντώ!

Αν χάσεις τη δουλειά σου αύριο είναι δικό σου πρόβλημα. Αν παραιτηθείτε όλοι αύριο, το πρόβλημα παύει να είναι δικό σου και γίνεται του εργοδότη. Αν καθυστερήσεις μια δόση, το πρόβλημα το έχεις εσύ. Αν για τρεις μήνες όλοι οι δανειολήπτες π.χ. της Eurobank καθυστερήσετε τις δόσεις σας, το πρόβλημα το αποκτά η τράπεζα. Αν δεν θέλεις να παραιτηθείς, πήγαινε στη δουλεια σου κανονικά και μην κάνεις τίποτα. Μείνε ακίνητος σαν τον Βούδα όλη τη μέρα. Αλλά όχι μόνος σου. Κάντε το όλοι μαζί στο τμήμα. Ένας εργαζόμενος είναι αναλώσιμος. Χίλιοι ταυτόχρονα όχι. Μια δόση σε καθυστέρηση είναι κάτι το τετριμμένο. Δέκα χιλιάδες ταυτόχρονα, αποτελούν συστημικό κίνδυνο.

Ξυπνήστε Επιτέλους!
απο τον ArTaXiA

Το Νόημα Εντός μου ( Μανώλης Μεσσήνης )

..ροβολησαν..

Εκεινη την αυγη, Τεταρτη ξημερωνε. Παραξενα, η τυχη τους εσυρε στο ιδιο κρεβατι.

Την σκεπασε, στοργικα.

-Θες καφε..? της ειπε και απομακρυνθηκε..

-Δεν κρυωνω, μουρμουρισε..

Αφησε το βλεμμα της, να χαθει.. εξω απ το παραθυρο, σε μια γωνια του καχεπτικου κηπου του. Αδροση..! Αγονη..! Μοναδικο στολιδι μια ξεραμενη πασχαλια, που την βολοδερνε ο αερας.. Συμπτωση: αγαπουσε πολυ τις πασχαλιες..

-Σου φερα καφε, της ειπε..

Ηπιε, μικρες γουλιες, ζαβλακωμενη 8αρρεις, απ την μακρυα νυχτα.. Δεν συλλογιζοταν τιποτα. Ουτε καν τα καθημερινα.. Αυτα που σουλατσαρουν στο μυαλο, καθε συγχρονης, Μαιρης Παναγιωταρα : φαγητο, καθαριοτητα, ψωνια κτλ

Ζουσε μια ..αβουλη ανια..

-Μ αγαπας? .. Χτες ολη μερα δεν προκανα να σου μιλησω, ειχες πελατες, σχολη κι οταν εσυ μπορουσες ειχα συνελευση. Αποφασισες..?

Επεσε αδυναμη στο κρεβατι.. Πανω στα μπουρδουκλομενα, θερμα ακομα σεντονια.. Εκλεισε τα ματια της.. Ενοιωσε ολη την αληθεια του..! Την θλιβερη αληθεια, της αγαπης του ..αυτην, που φανταζε να ξεγλιστρα πανω στην παθητικη αδιαφορια της..

-Δεν γινεται, δεν μπορω, στο λεω αυθορμητα..! Στις μερες, που διπλα μου, τοσο γλυκα υπαρχεις..

Μα.. Η ουσια, δεν αλλαζει.. οσο φτιασιδομενη κι αν ειν η εκφραση.. Δεν γινεται ανοδυνη η αρνηση.. Δεν γινεται φρουφρουδατη η πικρα..! Δεν γινεται γλυκο το φαρμακι.. Ισως καψαλιστηκε..!

Ισως τρανταχτηκε η καρδια του, συ8εμελα..! Ισως..! Ισως..! Κι ομως..! Δεν εδειξε να τρομαζει, να πανικοβαλεται..! Δεν εδειξε καν εναν καποιον ρογχο απελπισιας.. Ουτε καν επιφυλακτικοτητα, καχυποψια..

Με φωτεινο βλεμμα, χαμογελοντας της ειπε : Στραβαδι μου..! Καταδικια μου εγωιστρια.. Ανασα περνω απ τις πνοες σου.. Δεν βιαζομαι..

Τον ειδε, με βεβαια βηματα να ετοιμαζεται για την δουλεια.. Το λιγοστο φως, της συννεφιασμενης μερας, αγκαλιασε θαμπα την εικονα του, εκεινη ομως οχι..

Ηταν ο φοβος του τρελου..! Ο παρανοικος της τρομος..! Ο ιδιοτυπος, παραξενος, ακαταλογιστος ερωτας της..! Η αμυνα της..! Ο ασυνειδητος, φαυλος κυκλος της ..που την συνοδευε..

ReaL

Ηταν άπιαστο όνειρο.

Ένας αριθμός που τον έβλεπε αλλά δεν μπορούσε να μπει στα δικά του μέτρα.
Σαν τη τετραγωνική ρίζα του -2 ενα πράγμα.

Κάθε μέρα τη συναντούσε στο πρωινό του ξεκίνημα για την δουλειά.

Δεν μπορούσε να την προσεγγίσει όμως. Ορατή και ασύλληπτη ταυτόχρονα.Το μυαλό του δούλευε σε κόκκινες στροφές. Λύση δεν εβρισκε.

Έλειπε ο συνδετικός κρίκος. Αυτό το κάτι που θα διευκόλυνε την συνύπαρξη.Να συνδέσει το φανταστικό , την ρίζα του -2 , με την πραγματικότητα. Τα νούμερα που γνωρίζουμε. Το 1 , το -1 , τα τρία τέταρτα.

Στον ύπνο του ήρθε φλασιά. Αυτή ηταν το i. Το i-mage , το φανταστικό. Αυτός το R , το Real , το πραγματικό. Πως να συναντηθούν? Αν όμως αριθμούσε το φανταστικό μέρος?

Ένα φανταστικό , δύο φανταστικά , τρία φανταστικά κ.ο.κ

Έβγαινε ένα περίεργο αλλά κατανοητό άθροισμα. Ας πούμε τρία φανταστικά μέρη και ένα πραγματικό. Το άθροισμα αυτό το ονόμασε μιγαδικό.

Το επόμενο πρωί μουρμούρισε την νέα λέξη καθώς την προσπερνούσε. Ήταν η πρώτη φορά που την έκανε να κοντοσταθεί. Στο βλέμμα της διέκρινες την απορία. Της εξήγησε.


Κι έγιναν αχώριστοι

Ο ψεύτης

Η πολη ειναι μικρη.


Αυτο ομως δεν με 'μποδισε να τη κοψω στα δυο.


Κυκλοφορω και στα δυο κομματια της.


Μονο που ειναι απολυτως ξεχωριστα και το ενα δεν ξερει τι κανω στο αλλο.


Στο ενα με ξερουνε Ακη και στ' αλλο με ξερουνε Sexto.


Τα ιχνη μου χανονται για τη μιση πολη μολις περναω στην αλλη μιση.


Μια λεπτη επιχειρηση επιβιωσης.


Ωρες ωρες καθομαι στην ακρη του ενος μισου, στη γραμμη του συνορου και νιωθω τον ιλιγγο. Το ενα μαγουλο μου νιωθει τον αερα και το αλλο τη βροχη. Το ενα ματι ανοιχτο το αλλο κλειστο.


Η σκηνοθεσια μου ειναι καταπληκτικη. Οντας ο μονος θεατης της μπορω να σας το εγγυηθω.


Μ' αγαπουν και με μισουν ταυτοχρονα. Κι εδω κι εκει. Μισος και αγαπη εις διπλουν. Αδιαφορια εις διπλουν. Μετανοια εις διπλουν.


Διαλεγω το ειδος της αγαπης και το ειδος της αδιαφοριας.


Πεταγομαι σα ν' αλλαζω πουκαμισο.


Ιδια ειναι η εμφανιση μου, μη σε ξεγελα.


Σε κανενα απο τα δυο δεν παω γυμναστηριο και σε κανενα δε ειμαι χορτοφαγος για να σου δωσω μια ιδεα.


Ιδιος μπαινοβγαινω. Καμια φορα με ανακατεμενα τα μαλλια απο τον ανεμο της μιας πλευρας. Ή με τις σταγονες της βροχης της αλλης στη πλατη.


Που ησουνα, μου λενε.


Εδω , να διπλα, τους λεω. Κι αυτοι νομιζουν οτι καταλαβαινουν.


Δεν υπαρχει τιποτα πιο ασχημο απο ενα παθητικο ηθοποιο. Καθεται και κοιταζει ανημπορος ν' αλλαξει τη ροη. Το ξερω αυτο.
Μιας και ολα ειναι θεατρο πρεπει να παιξουμε ομως.
Σκληρα δουλευω εγω. Παιζω σε δυο.


Καποτε κι οι δυο πλευρες της πολης κοιμουνται.


Εγω ομως οχι.


Με διακοσια τρεχω στην ασημενια ακτη. Βγαζω και τα δυο μου πουκαμισα και τ'αφηνω στην αμμο. Κοιταω τη σκοτεινια τ' ουρανου πως ακουμπαει αυτη το πελαγος.


Πως ο οριζοντας αλλοιωνεται, πως σιωπη και βουητο αλλαζουν ορους.


Ειμαι στη μεση.


Μ' ενα τριμμενο παντελονι.


Θεατης.


Κανενας ρολος.