Μόνος

Με το ζόρι κρατάω τα πάθη μου κρυμμένα.

Λέξεις να μου καίνε το λαρύγγι αλλά αν τις πω στον αέρα παίρνουν ένα βάρος δυσβάστακτο. Κι έτσι τις κρατάω.

Λίγο πολύ μόνος. Συνέχεια.

Εγώ και τα βιβλία, εγώ και το λάπτοπ, εγώ και τ’ ακουστικά και τα γυαλιά ηλίου. Σκλάβος του ελεύθερου χρόνου μου. Αδιαπέραστος. Απαρατήρητος μέσα στη φαντασμαγορική δυστυχία μου.

Οι γύρω μου αγνοούν ότι μ’ ενδιαφέρει, ότι με καθορίζει και τους αγνοώ κι εγώ. Πάντα μόνος.

Αυτοί δεν έχουν την ανάγκη μου όμως...

Έχω μπλέξει.

Με πράγματα που δεν μ’ ενδιαφέρουν. Ποιος θα το πίστευε ότι κάποια λάθη απλώνονται τόσο μέσα στο χρόνο. Ζεις μέσα στο λάθος τρέφοντας το συνεχώς. Κι αυτό με τη σειρά του σε τρέφει. Ποιό το παράσιτο και ποιος ο ξενιστής?

Ο καθένας και το πολύτιμο λάθος του. Ο καθένας έχει τα ψέμματα που του αξίζουν. Κάποιοι είναι τυχεροί γιατί τους δίνεται τόσο κενό όσο μπορούν να αντέξουν.

Οι ιστορίες μου τελείωσαν. Ελπίζω προσωρινά.

Γιατί τις χρειάζομαι όπως οι άλλοι το σεξ, τα λεφτά , ή κάποιοι άλλοι τα μάτια του άλλου.

Οι ιστορίες δεν μου τελείωσαν. Αλλά φτάνεις σ’ ένα σημείο που γίνονται προσωπικές. Χρειάζεται και μια τέχνη να μπερδεύεις την αλήθεια με το ψέμα. Η αλήθεια μόνη της είναι για κλάματα.

Ψάχνω κάτι αλλά δε βρίσκω τι . Ψάχνω ένα μέρος να δω τη πόλη από ψηλά. Μήπως μου κρύβει κάτι. Μήπως κάπου έχει μια ψυχή και μου τη κρύβει.

Παίρνω το αυτοκίνητο, γυρνάω στη νύχτα.

Άμα δω έναν άνθρωπο θα τον ακολουθήσω.