Δεν σε θέλω...

Του είχε δείξει πόσο της άρεσε και τον είχε επίσης πλησιάσει μιλώντας του στο Chat δυο-τρεις φορές που τον είχε δει on line.

Αυτός , την άφηνε και την παρατηρούσε να του μιλά , αφήνοντας ελεύθερη την κουβέντα να δημιουργεί δονήσεις θέλοντας να διαπιστώσει αν ήταν ικανή, στις υπόνοιες του για τις κινήσεις του σώματος της και τη δύναμη τους πάνω στο δικό του.

Η διαπερατότητα της μέσα του ήταν ελάχιστη, η συγκίνηση είτε της φαντασίας του είτε του κορμιού του δεν ήρθε, την άφησε να παραπαίει μέσα στο παιχνίδι της γοητείας της μέσω εξηγήσεων που η υπερβολική ευγένεια τους στράγγιζε τον ήδη ελάχιστο μεταξύ τους ερωτισμό. Μια λύπη που ένοιωσε στα μάτια της, κάποια συμπάθεια του προκάλεσε, συναίσθημα ολωσδιόλου αντίθετο από αυτό που η κοπέλα θα επιθυμούσε, αν και μες στην απελπισία της το άρπαξε και αυτό, δυσχεραίνοντας κι άλλο την ήδη δεινή θέση της απέναντι στις προσδοκίες της.

Δεν είχε φυσικά ν' απολογηθεί για τίποτα, αυτά συμβαίνουν κάθε μέρα, και ο ίδιος ήταν υποκείμενο απορρίψεων που τον ενοχλούσαν.

Απρόσμενα όμως η Άντζελα επέμεινε και συνέχιζε την πολιορκία.

Και αν στην αρχή αρχή ένιωσε την κολακεία από την συμπεριφορά της στη συνέχεια ήταν μόνο ενόχληση, φρόντισε μάλιστα να την δείχνει αν και με υπαινιγμούς μόνο ή με μονολεκτικές απαντήσεις ή στην υποκριτική του ότι δεν την έβλεπε να απαντήσει.

Και η επιμονή της συνέχιζε αλλάζοντας εντάσεις, ρυθμό και μέσα. Η κολακεία του εγώ του υποχώρησε σε εκνευρισμό και δυσανεξία. Πολύ σύντομα την έβλεπε κι απέφευγε να τις μιλήσει , ήταν αποφασισμένος ν' αλλάζει σχέδια και προορισμό παρά να υποστεί την έντονα εκτεθειμένη θηλυπρέπεια της μόλις τον αντιλαμβανόταν. Έπρεπε και η ίδια να το καταλαβαίνει ότι όλα τα τεχνάσματα της πλέον λειτουργούσαν εις βάρος της, ενάντια και στη πιο μικρή της ελπίδα. Επόμενο στάδιο στην κατηφορική της κλίμακα μέσα του ήταν η καθαρή αποστροφή.

Για το διάστημα αυτό που η ενόχληση του από τις τυχαίες συναντήσεις τους μεγάλωνε αποφάσισε να μην μένει σπίτι και να φεύγει με το αυτοκίνητο σε μακρινές βόλτες μακριά από το laptop. Σε μια μάλιστα απ' αυτές βρήκε κι ένα σημείο μπροστά στη θάλασσα που του άρεσε πολύ και άρχισε να πηγαίνει εκεί κάθε μέρα, να παρκάρει το αυτοκίνητο κάτω από ένα γυρτό πεύκο και με κλειστά όλα τα παράθυρα και γυρτό το κάθισμα του, να βλέπει τα κύματα να χαϊδεύουν αδιάφορα την άμμο, τα δένδρα να πάνε και να 'ρχονται με ρυθμούς ακανόνιστους στον δυνατό αέρα.

Το θέαμα αυτό του άρεσε, τον ηρεμούσε, τον νανούριζε. Ο ύπνος του ερχόταν σιγά σιγά και αυτός είχε μαθητεύσει να μην του εναντιώνεται, τα μάτια του έκλειναν και η τελευταία εικόνα τους ήταν άμμος να στροβιλίζεται, θάμνοι να χορεύουν καρφωμένοι στη γη, βάρκες που τέντωναν τα σχοινιά τους, νάιλον σακούλες που σήκωνε ο αέρας ψηλά και τις έστελνε στο νερό.

Και ήταν ελαφριοί αυτοί οι ύπνοι, ευπρόσδεκτοι, ηρεμιστικοί.

Κι ανέπτυξε ένα βαθμό ανοσίας και δεν τον ενδιέφερε αν άλλα αυτοκίνητα πάρκαραν δίπλα του, αυτός στο μισοξαπλωμένο του κάθισμα δεν ήθελε τίποτα, μόνο να βλέπει τα δένδρα χωρίς ήχο να χορεύουν και τα πλαστικά να στροβιλίζονται και να φεύγουν μακριά.

Όταν εκείνο το σούρουπο άνοιξε τα μάτια του, ανασήκωσε λίγο το κάθισμα. Στύλωσε το βλέμμα του μπροστά - ο αέρας συνέχιζε τη δουλειά του- και μετά γύρω για να δει σε απόσταση δέκα περίπου μέτρων ένα άλλο αμάξι παρκαρισμένο.

Δεν ενοχλήθηκε, άναψε ένα τσιγάρο και φύσηξε τον καπνό στο τζάμι.

Ένιωθε τον δυνατό αέρα και την βροχή να τραντάζει το αυτοκίνητο του ακανόνιστα με ξαφνικές ριπές και απόλαυσε τη μόνωση του. Κάποια στιγμή γύρισε ασυναίσθητα και κοίταξε πάλι το δίπλα του το παρκαρισμένο αυτοκίνητο.

Στην αρχή νόμισε ότι η ανεπαίσθητη κίνηση του ήταν επίσης από τον δυνατό αέρα αλλά σε λίγο πρόσεξε ότι είχε μια περιοδικότητα, ήταν μια κανονική ταλάντωση που του έστειλε ένα υπόγειο αλλά γνωστό σήμα. Ερεθίστηκε, και με μια έκπληξη που εύκολα παραμέρισε άφησε τη φαντασία του ελεύθερη και μετά βάλθηκε να κοιτάει πιο προσεκτικά.

Η ταλάντωση συνεχιζόταν, και κατά διαστήματα γίνονταν και πιο έντονη.

Κάποιο σώμα σχηματίστηκε πίσω απ' το τζάμι, που μετά χαμήλωσε, μετά ξανανέβηκε για να ενώσει την παλινδρόμηση του με αυτή του αυτοκινήτου.

Το έβλεπε καθαρά αν και σκοτεινό μέσα στο περίγραμμα του, την κίνηση των γοφών, τη δύναμη της μέσης, την σταθερότητα των ώμων, την προσήλωση του κεφαλιού.

Μετακινήθηκε στη θέση του συνοδηγού να κερδίσει αυτό το πολύτιμο μισό μέτρο.

Ο άνδρας στο άλλο αυτοκίνητο έπιασε την κίνηση του και χαμήλωσε τελείως και κρύφτηκε.

Τρόμαξε, προσποιήθηκε πως γέρνει το κεφάλι του αριστερά και έμεινε ακίνητος σα να κοιμάται.

Αυτό που δεν ήξερε ήταν πόση ώρα ήταν άραγε αρκετή για να πείσει τον άλλο ότι κοιμάται και ότι δεν αποτελούσε κανένα κίνδυνο άξιο να τον διακόψει.

Μέσα του πάλευε η αγωνία να ανοίξει τα μάτια του και να γυρίσει πάλι το κεφάλι του.

Άρχισε να μετράει, να σιγουρευτεί ότι πέρασε χρόνος αρκετός, ότι ήταν ασφαλές τώρα να κοιτάξει.

Όταν το έκανε είδε τη σκιά της γυναίκας που με λικνιζόταν σα φίδι, έπιανε τα μαλλιά της με τα χέρια της, μετά τα κατέβαζε και στηριζόταν κάτω, και μετά τα ακουμπούσε στην οροφή του αυτοκινήτου και έσπρωχνε με πιο πολύ δύναμη το σώμα της, που διαφαινόταν λεπτό με μια κίνηση που τη διαφέντευε.

Ξεκούμπωσε το παντελόνι του και άρχισε να δίνει διέξοδο στη στην έξαψη του.

Με κρυφή ελπίδα χαμήλωσε το τζάμι του μήπως και πιάσει κάποιους ήχους που θα έκαναν πιο έντονες αυτές τι στιγμές και πράγματι κάτι λίγο άκουσε, μπερδεμένο με τον αέρα και το τρίξιμο του αυτοκινήτου αλλά ήταν κι αυτό κάτι.

Τώρα ήταν ο άνδρας πάλι, το σώμα του λίγο πιο πίσω, λίγο πιο όρθιο, η παλινδρόμηση του πιο έντονη.

Στο μυαλό του έγινε έκρηξη, επιτάχυνε τη δική του κίνηση, τελείωσε γερμένος στο κάθισμα του, κρυμμένος πίσω από το κολωνάκι της πόρτας του συνοδηγού, ελπίζοντας σε κάποιο συντονισμό.

Έμεινε εκεί μέχρι να πέσουν οι παλμοί του, κουμπώθηκε αργά, άτσαλα και σύρθηκε καμπουριασμένος πάλι στο κάθισμα του. Πήρε μια πολύ βαθειά ανάσα, γύρισε και κοίταξε.

Ηρεμία.

Νηνεμία.

Σε λίγο έβαλε εμπρός, γυρίζοντας όσο πιο αργά μπορούσε το κλειδί.

Ήταν ένα ωραίο τσιγάρο αυτό που άναψε και πολύ το απολάμβανε όπως και η Άντζελα ξαπλωμένη στο αυτοκίνητο , ικανοποιημένη και λίγο..... ελάχιστα πικραμένη γιατί κάποια στιγμή τον σκέφτηκε.